Her nesil, önceki neslin, hattâ önceki nesillerin eseridir. Hepimizde anne-babamızın, birlikte yaşama imkânı bulduğumuz nine ve dedelerimizin izleri vardır.
Elbette çocuklarımızda da bizim izlerimiz… “Ve bilin ki, mallarınız ve çocuklarınız (sizin için) ancak birer imtihandır, büyük mükâfât ise ancak Allah katındadır.” (Enfâl, 28) Acabâ bu imtihânı başarıyla verebildik mi, âhiret yurdunda bize çocuklarımızdan suâl edildiğinde gönül rahatlığı ile cevâp verebilecek miyiz?
Kendimiz bile çocuklarımızdan bin bir şikâyet ederken onlar hakkında sorulacak âhiret suâllerine nasıl rahatça cevap verebileceğiz? Evet, evlât yetiştirme bakımından târîhin en zor devrine rast geldik. Çocuklarımızı biz değil bir şeytan imparatorluğu hâline gelmiş internet ve sosyal medya yetiştiriyor artık. Ebeveynlerin çocuk üzerinde tesîrinin bu kadar azaldığı bir zaman yaşanmamıştır. Öz yavrularımız elimizden, yâni dînimiz, îmânımız, kimliğimiz, millî-mânevî değerlerimizden kayıp gidiyor da biz yüzme bilmeyen bir baba gibi onun boğuluşunu çırpınarak çâresiz seyrediyoruz sâdece. Bu felâket karşısında ancak hücrelerine kadar millî-İslâmî bir maârif sistemi ile durulabilirdi. Ama üzerimizden bir inkılâplar serisi geçti ve eğitim sistemimiz tamâmen yabancı, materyalist, seküler, âhiretsiz bir zihniyetin ablukası altında debeleniyor. Bu hâliyle eğitim sistemimiz, çocuklarımızı elimizden alan sosyal medyanın yolunu açmaya hizmet edebilir. Yâni bu kapıdan henüz bir ümit ışığı görünmüyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.