-Ruzname; Kelime Günlüğü’nden-
"De ki: Göklerde ve yerde Allah'tan başka kimse gaybı bilemez." (Neml: 65)
Öyle şeyler yaşanıyor ki hakkında birkaç söz etmek isteseniz can yakmaktan, bigâne kalmaktan çekiniyorsunuz; söylemişseniz de ifadeniz imtihan sebebi olabiliyor. İfayı aşıyor artık sözün ağırlığı. Üstelik gürültü de çok fazla. Neredeyse herkesin sözü ortada. Etrafa kulak kabarttığınızda iyisi de kötüsü de sizi gelip buluyor. Kaçacak yer yok.
Olay yeri, afet gölgesi, felaket mahallinde değilseniz, keseceğiniz ahkâmlar lafügüzaf bendine takılabilir. Ataların dediğini video ve fotoğraflar değiştiremiyor: Ateş düştüğü yeri yakıyor ve nitekim bu hüküm yangınlarla, sellerle, en somut hâliyle dimdik karşımızda.
Felaket bölgesinden uzakta olanın felaketle bağını kuran şey haber akışı. Bu akışla yetinmek, maddi manevi destek olmaya çaba göstermek yerine, dedikoduyla haber alma mecralarını oyalayanlarla gerçekçilikten müspet ve menfi uzaklaşanlar düpedüz ateşle oynuyor. Vebali büyük.
Eskiler “hâlden anlamak” deyimini sık kullanırdı. Şimdilerde buna empati diyorlar. Tamam kelime yenilendi, yahut kadim bir anlayış yeni bir kelimeyle karşılandı da; sadece kendini iyileştirmek için olumsuzluklardan kaçınmayı dayatan “kişiselciler” empatiyi dayattığında apaçık çelişkiye sebep oluyorlar. Sırf “enerjisini bozuyor” diye olumsuz manzaralardan, haberlerden, imdatlardan “kendini arındırmış”, hayatını “kişiselleştirmiş” birisi için empati çabası yorgunluktan başka bir şey değil. Dar alanda muhafaza edilen bu tür tahammüller de uzun süre “empatik” düşünmeye izin vermez zaten. Bir telkinlik ömrü vardır.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.