“Ramazan mâneviyyeti” devâm ediyor. Bu feyizli ayda gözümüz daha aydınlık, gönlümüz daha ferah. İçimizde bir saâdet ve kuvvet birikiyor.
Sanki yüzümü cennet meltemleri okşuyor. Şeytânın iç dünyâmı eski becerisi ile karıştıramadığını hissediyorum. Sanki oruç şeytânın hîlelerine karşı kuşandığım bir zırh olmuş. Şeytânın kılıcı bu ay kesmiyor. İsmâîl’in boynuna vurulan bıçak gibi şeytânın kılıcının ağzını eğiyor oruç. Çelikten bir kalkan oluyor âdetâ. Saâdetin ve kuvvetin kaynağı bu olsa gerek.
İçimden fışkıran bir rüzgâr cehennemin ateşini ötelere üflüyor. Ramazan ayında cehennemin yakıcılığı daha az hissediliyor. Oruç, sahûr, iftâr, terâvîh, Kur’an, ateşi benden uzaklaştırıyor sanki. Bir rahatlık, bir huzûr, bir sığınmışlık duygusu… Ramazan bir anaç tavuğun civcivleri üzerine kanatlarını gerdiği gibi üzerime kanatlarını geriyor. Beni bütün korktuklarımdan koruyor. Ramazan, bir anne kucağı huzûru… Bu huzûru onun bağrındaki oruçtan emiyorum. Oruçsuz bir Ramazan, sütünü ememediğin anne… Ramazan’dan beslenmek, Ramazan kokusunu duymak oruçla mümkün. Ramazan, bağrındaki nîmetlerin kapısını oruçla açacaktır insana. Bir rahatsızlığı olmadan oruç tutmayanlara Ramazan mâneviyyeti kapalı. Ancak geçerli bir mâzeretle oruç tutamayıp Ramazan’ın bütün îcâplarını yerine getirenler Ramazan’ın anne merhametini hak ederler.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/ramazan-bir-zafer-ayidir-38802.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.