-Ruzname; Kelime Günlüğü’nden-
Her gün yeni bir yük eklediğimizden giderek kamburlaşan omuzlarımızı hiç düşündünüz mü?
Arada onları hafifletmek, indirip içinde ne varmış diye bir bakmak lazım. Sertleşmiş, birbirine yapışmış yığıntıyı bir bir ayırmak, havalandırmak, lüzumsuz olanları atmak, bazılarını yırtmak, bazılarını ise yakmak…
Çünkü insan geriye dönüp bakmadıkça eskidiğini unutuyor bir şeylerin. Sorumluluklarının, kaygılarının ve hatta umutlarının…
Unutmak, lüzumlu işler için ihmal mertebesindedir. Ya bunu kasıtlı yapıyorsunuzdur ya da unutmamak gerektiğini unutuyorsunuzdur.
Tuhaf değil mi, bu kadar ağır yükü taşımaya zahmet ederken onun ne olduğunu hatırlamamak?
Her yeni süreç başka bir hazırlığa yontuyor bizi. Hayatın her devresi yeni kararlara açık. Günlük hayata zaman zaman değişik renkleri de dâhil etmek istiyoruz. Yeni insanlar, mekânlar, yollar… Bu da zamanla gelenekselleşiyor. Alışkanlıklarımızı çoğaltmak alışkanlığından kurtulamıyoruz.
Tekrarlanan her devrede onları kendimizle yeniden tanıştırıyoruz. Talep ettiğimiz değişikliklerle yabancılaşmış buluyoruz kendimizi. Ve bilmiyoruz bunca kalabalıkla ne yapacağımızı.
Harekete geçmek için çetele tutmak ve yer kalmayana dek yerimizden kımıldamamak gibi miskinliklerimiz de var. Kendi kurduğumuz oyunda dahi hile yapıyoruz. Sözlerimizi tutmuyoruz. Sonra kendi sözümüzü dinlememek kızdırıyor bizi.
Şehirli ahalinin iç çatışmaları kırsaldakilerden çok daha fazla. Düzeni sallantıda. Etrafı hep biçimlendirilmiş bir âleme açılırken tabiatına uzaklaşıyor. Bu çatışmalarda zafer de var yenilgi de.
Dünyevi amaçlar gelişim heveslerimizi, kendi gözümüzdeki itibarımızı azaltabiliyor. Bir işi yapma isteğimizle, onu yapmaya gücümüzün olup olmadığı sorgusu arasında kalmak da var hırslanmaktan vazgeçmek de…
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.