İslam medeniyetini -en azından ondan geriye kalanları- birbirine bağlayan yollar, öyle çok hastalandı, öyle çok vuruldu, öyle çok öldü ki, mekânlara ruh veren insan hazinelerinden de kadimin izlerinden de biteviye mahrum kaldık, koptuk, uzaklaştık.
Filistin, Doğu Türkistan, Suriye, Irak, Mısır, Cezayir, Fas, Tunus, Yemen, Lübnan, Kırım, Afganistan, Arakan ve daha birçok dertli Müslüman memleketi, hâlâ insan ve mekân yüzüyle birer yabancı gibi bakıyor içimizdeki hakiki yabancılara; daha doğrusu onlara “yabancı” gibi görünüyorlar. Aslında tam tersi; yabancı kalan yaradılışını, kökenini, birikimini ve özünü yitirmiş, kimliksiz ve güvensiz yaklaşımlar.
Göbek bağı kopmamış olanların, koparmamak için çaba gösterenlerin yollarını işgaller, eşkıyalar kesti. Her kesilen yol, parmağımız, kolumuz ya da ayaklarımızdı. Yine de acısını layıkıyla hissedemedik. Çünkü köksüzlüğe indirgenen ferdî yorumlarımız, toplumumuzun dış ve iç yansımaları “ortak acı” odaklanmalarımıza müsaade etmiyordu.
2000'lerin ortasına dek, “gündem” denilen eğlenceliklerden mütevellit uyuşturucuları ve modernliğin çürüten duyarsızlaştırma etkisiyle muhatap olduk. Bu duyarsızlaşma, yediden yetmişe daha uyanık ve atik olmayı mecbur kılan böyle bir coğrafyada en azından manevi kıyıma dönüşüyordu.
Körfez Krizi'nin futbol kritiklerine bulanmış kahvelere yansıması da kuşkusuz ferdî çıkar denklemleri üzerindendi. Tuttuğu takımı evlat yerine koyma fanatizmine yenik düşenler için Ortadoğu kritikleri yadırganan baharat kokuları gibiydi artık. “Bize bir şey olmasın” endişesinden öteye gitmeyen bir şeydi işte.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.