-Ruzname; Kelime Günlüğü'nden-
Yalnızca kendimiz varken, neyiz ki âleme dolduran ayak izleri üzerinde yürürken.
Üst üste birikip derinleşmiş çukurlarda ayaklarımızın şekli kayboluyor, öncekinin içine gömülüp duruyor. Dişimize göre seçtiğimiz bir gönül düşüyle oyalanıp kıyameti bekliyoruz.
Bekleyiş, fırtınadan uzakta sakin iklimlerin gölgesinde barınamıyor her zaman. Mevsim üşüyünce kabaran, kurakta çekilen sular gibi bazen sancılı, bazen suskun, bazense huzursuz oluyoruz.
Kaderimiz de zaman zaman suskunlaşıyor ve kurağa çekiliyor. Sesi yükselmeye başlayınca da kendimizden başkasını görmüyor gözümüz. Çünkü kader bir defa haykırdı mı, fırtına kopar, geminizin su üzerinde kalması zorlaşır. Alabora olma tehlikesiyle yüzleşince kaderi hiçe saymak, takdir edilmiş olana teslimiyet hissini kalbimizden uzaklaştırmak sık karşılaşılan bir gaflet.
Hayat, gönül düşlerimizin bazen doldurduğu bazense bomboş bıraktığı sayfalarla dolu. Kader bir kere konuştu mu, gönlün tek derdi giyindiği beden oluveriyor, muhasebe defterini bomboş bırakmak pahasına kendine kaçıyor.
Kısacık anlarda değişiyor ruhumuzla mesafemiz ve istesek de engel olamadığımız bir kendine düşkünlük anına teslim oluyoruz. Ve bu hâller devam edince duyarsızlaşıyoruz.
İşte o zaman upuzun öykünün kısa kelimesi oluyor, birimiz için diğerimizin hayat hikâyesi... Birimiz kendini anlatır dururken, diğerimiz “o dediğin benim aslında, o benim hayatım” deyip duruyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.