O, bu eserinde eğitim yöntemleri vs üzerinde herhangi bir görüş ileri sürmemiş, yaşadığı dönemdeki bilimleri sıralayarak günümüzdeki en önemli yöntemlerden biri olan disiplinler arası işbirliğini sadece teklif etmekle kalmamış bizzat uygulamıştır.[1] Ona, gerek bu eserindeki tutumu ve gerekse mantık alanında yaptığı kavram çalışmalarından dolayı “el-Muallimü’s-Sânî” (İkinci öğretmen-birincisi Aristoteles) denilmiştir. Bu da onun eğitimci bir yönünün olduğunu göstermektedir. Eğitimle ilgili görüşlerini muhtelif kitaplarında yeri geldikçe ortaya koymuştur.
Fârâbî, eğitimin doğumdan itibaren başladığı kanaatindedir. Bebeklikle birlikte etrafından gördüğü ve işittiklerinin yanında tekrarlamaların da çocuğun eğitiminde önemli katkısı bulunmaktadır. Böylece ilk eğitimini aile içinde almaya başlayan çocuk, yaratılışından getirdiği özel nitelikleriyle neye eğilimliyse ona doğru yönelir. Bu ilk eğitimde taklit faktörü öne çıktığı için çevresinde konuşulanları da duyup taklit eden çocuğun eğitiminde bu kez dil faktörü devreye girer. Çocuğun aile içinde işittiği kelime ve cümleler, onun içinde bulunduğu milletin dilidir ve çocuk bu dilin eğitimini de farkına varmadan alır.[2]
Fârâbî’nin daha küçüklükten itibaren başladığına vurgu yaptığı eğitimin, dikkat edildiğinde öğretimle bir arada bulunduğu görülmektedir. Eğitim, ister taklit, ister tekrar yoluyla olsun, öğretilebilen bir disiplindir, ancak ikisi birbirinden farklıdır. Fârâbî de birbirlerinden farklı olan bu iki disiplini bir arada değerlendirmektedir. Bunun sebebi olarak eğitimin de bilgiyi gerektiren bir süreç olduğu söylenebilir. Bu bakımdan Fârâbî’nin eğitim anlayışını ortaya koyarken onun bilgi ve bilimlerle ilgili görüşlerinden çok kısa olarak bahsetmek gerekmektedir.
Devamı: https://www.maarifinsesi.com/2021/08/04/farabinin-egitim-anlayisi/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.