Yaklaşık beş yıl önce “Okul Kütüphaneleri Devrimi” başlıklı bir yazı yayımlamış (Star/ Açık Görüş, 20.2.2016) ve yazıyı şu cümlelerle sonlandırmıştım; “Verimli bir eğitim-öğretim sistemini omuzlayacak donanımlı okul kütüphaneleri konusunda tünelin ucu görünmüştür. İnanıyoruz ki Türkiye bu sayede, ‘bilgi’ temelinde yükselmiş güçlü insan kaynakları yapısını daha kısa sürede inşa edebilecek ve böylelikle, uluslararası düzlemde sürdürülebilir rekabet gücünü daha kolay yakalayabilecektir.” Yani o kadar umutluydum, Milli Eğitim Bakanlığı tarafından başlatılan “Zenginleştirilmiş Kütüphane” (Z-Kütüphane) uygulamasından.
Kuşkusuz bu, ayağı yere basmayan bir umut, romantik bir değerlendirme de değildi. Ancak mezkûr yazının başlığında yer alan devrimin gerçekleşebilmesini açık ve net bir şarta bağlıyor ve bunu “kütüphane sistemini oluşturan unsurların başında gelen ve bilgi kaynaklarının sağlanmasından, etkin şekilde hizmete sunulmasına kadarki tüm süreçlerin eğitimini almakta olan kütüphanecilerin de buralarda görev almasıyla birlikte, dört başı mamur kütüphanelere kavuşulmuş olacak. Bu gerçek okul kütüphanelerinin, yüksek maliyetlerin hakkını verebilmesi; bunun da ötesinde, eğitim-öğretimin bilgi kaynakları ve nihayet bilgi ile temellendirilebilmesi noktasında, okul kütüphanesi hizmetlerinin profesyonel kütüphaneciler eliyle yürütülmesinin zamanı gelmiştir, geçmektedir” ifadesiyle dile getiriyordu.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/okul-kutuphanelerinde-gercek-devrim-icin-makale,2209.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.