Yazmak, insanın içkinliğini, sessizliğini harfe dökmesidir. Yüzyıllardır bir şeyleri yazan insanoğlu, her yazısında kendisinden hareketle bir kazıya girişir. Tüm insanlığın geçirdiği acılar, sevinçler bu yazılanlarla anılıyorsa yaşanılanlar da aynıdır. Yazı, tüm yaşanılanların tanığıdır. Yazı ile şahit tutar kalemi, yazı ile aktarırız tüm düşüncelerimizi. Yeminler edilir incirin, zeytinin ve kalemin adına.
Yazı çünkü söz gibi değildir. Söz söylenir, muhatabını bulmadığında uçup gider fakat yazı muhatabını bulmadığı zamanda bile durur. Onu alacak olan kişiyi bekler, ona ulaşacak olana verir anlamını. Bu kimi zaman ansızın belirir, kimi zaman ise yüzyıllar sonra. Yazı, kalemden süzülen o anlamlar dünyası. Bu dünyanın anahtarını elinde tutan yazarlar bunun farkında olacaklardır ki; yazılarında sürekli ötelere seslenen bir hava vardır. Ötelere seslenmek, anlamı daha geniş manada sürdürme isteğindendir.
Nuri Pakdil, kalemin ve sözün hakkını veren, yaşayan bir anıt. Edebiyat’ın bekçisi. Zaman onu unutmaya kalkışırsa onun zamana karşı vereceği klas bir duruşu olacaktır. Çünkü yazmanın karşılığını dervişçe, sabırla vermiştir. Edebiyat kulesinin titiz dervişi olarak adlandırdığım Pakdil, Kalemin bir kale olduğunu, bu kaleye ancak bir fikrin, bir düşüncenin bayraktarlığını yapabilenlerin girebileceğini duruşuyla ispat eden “tamamen bir kalem olan” bir kişiliğe sahiptir.
Onun için Her yazı: bir temel kazı: yaklaşmak için varoluşun giz alanlarına. (s.18) Her yazının taşıdığı bir ses vardır. Yazı taşıyan ses ise sesi (de)taşıyan imandır ancak ebediyete. (s.18) Bu bakımdan yazar ebediyete sesini taşırken sesin de ebediyete taşıdığı en önemli unsur imandır. Bu durmadan, duraksamadan, aksiyon içerisinde hareket halinde olmanın göstergesidir.
Nurettin Topçu’daki gibi. Düşünmek hareket etmektir. Düşünmek direnmektir. Direniş bazen bir kalemledir, kimi zaman bir söz iledir. Pakdil bunu şu şekilde aktarır: Ben direnişi seviyorum; inandırıcılık gücü var da, ondan. (s.21) Bir edebiyat adamına yaraşır bir biçimde sevgiyle yaklaşır direnişe. Direnç göstermek, tepkisini koyduğu unsurların olduğuna işarettir. Pakdil’in de klas duruşunda saklı olan bu direniştir. Öyle bir direniş ki özlemle beklettiği, hayalini kurduğu bir Kudüs'tür bu direnişin adı. İntifadadır.
Söz, iz bırakma telaşıdır. Geçici dünya üzerinde iyi şeyler uyandırmak ve bunda süreklilik kazandırmak bana göre bir sadaka-i cariyedir. İyi söz söylemek herkese nasip olmaz. Her söz söyleyenin izini taşır ve bunu istenilen yere/kişiye bırakır. Söz bir kurşun gibidir bazen, deler, bu şiirin işidir. Pakdil bunu şöyle özetler: Sözden daha etkin yumruk olabilir mi? Dişimizi sıkarız, sıkarız; bir de ağzımızı açtık mı, o artık bir yumruktur. Bunu, sakın ha, kötü söz olarak algılamayasınız; hayır, bin defa hayır; bir bitirime özgü sarsılmaz kabadayılık erdemliliğiyle konuşuyorum, hiçbir bitirim küfür etmez. (s. 57) Söz bir iz bırakmak iken bunu da klas bir biçimde nasıl olması gerektiğinin usulünü söyleyen Pakdil, bunu da bir sorumluluk bilince yerine getirilmesi gerektiğini söyler. Çünkü sorumluluk zamana, kendine ve çevresinedir. Çünkü sorumluluk bir savunudur. İnsanı insana karşı savunan Pakdil için bu sorumluluk, bir devrimci duruşla mümkündür. Ben sorumluluk duyuyorsam insanlığın konuşlandırılışından, çelikten sinirlerle, karanlığın temel taşlarını yerinden oynatmaya başlıyorum demektir.(s.65)
Kalem Kalesi
Nuri Pakdil
Edebiyat Dergisi Yayınları
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.