Çocukluğum pastoral bir ortamda geçtiği için, yağmurlar bana hep lirik şiir gibi gelir. Gök gürültüsü, şimşek çakması, bardaktan boşanırcasına yağmurlar.
6 Nisan 1994 günü Muğla'ya geldiğimde yağmurlar karşıladı. Şakır şakır yağmurlar. Sonra bu bulutlar, yamaçlar, ağaçlar, otlar. Birkaç ay sonra, "Muğla'ya alışabildin mi?" diye sorduklarında, "Bu yağmurlar, bu bulutlar, bu şimşek çakması, bu gök gürültüsü, bu otlar, ağaçlar, bu börtü böcek çocukluğumdan beri bildiğim şeylerdir. Yeni bir şey olmadığı için zaten alışkınım." derdim.
Çocukluğum Bozdağ'ın Gediz ovasına bakan yamaçlarında geçti. Kış yağmurunu da, bahar yağmurunu da bilirim. Hele o çarpıp geçen yaz yağmurlarını!... Sergiye yatırılmış üzümleri alıp giden yağmurları. Sonra güz çimenlerini coşturan, mantar ve çıntarları soframıza getiren güz yağmurları!...
Bahar yağmurları tabiati canlandırdığı için çok bilinir. Hele Nisan yağmurları!... Çiçek dökmüş ağaçlara zarar vermezse, çiçeklerin meyveye dönmesi için birebirdir.
Kış yağmurlarını tadı ayrıdır bende.
Bu günlerde yağan yağmurlar bana oğlak-kuzu ve lâle kokusu getirir hep.
Devamı: http://www.hamlegazetesi.com.tr/yagmurlar-l-leler-ve-annem
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.