Yol, insanı terbiye eden, böylece onu varacağı menzile uygun hâle getiren ve farklı meziyetlerle donatan bir mürebbidir. Eskiden dağları tepeleri aşarak, ırmakları ve deryaları geçerek, bin bir zahmetle yol kat edermiş kervanlar. Yol üzerinde belki vahşi hayatla, merhameti kaybetmiş haramilerle, salgın hastalıklarla ve doğal felaketlerle mücadele ede ede menzile varırmış yolcular.
Şimdi bu türden mânialar ve meşakkatlerin ekseriyeti yoktur; ama yol yine de kendi mecrası içinde bir kısım imtihanları barındırır.
Tamamen meşakkatsiz aşılan yol, ruhu terbiyede, nefsi tezkiyede ve dimağı tamirde mahir değildir. Bu türden yolculukta, gittim-geldim fiillerinin ötesinde hangi fiillerle cümle kurulabilir?
Orada anlatılacak hangi hikâye vardır? Hangi hatıra vardır saklanacak?
Yol meşakkattir… Meşakkat ise, hatıra ve hikâye biriktirmeye, yeni şarkılar yahut türküler söylemeye, yeni bilgiler tahsil etmeye ve fikirler keşfetmeye vesile olacaktır. Meşakkat derttir; dert ise, içinde nice dermanı bulundurur. Aramayış, işte tam da burada başlıyor.
Dert düşünce tohumlarını akıl bahçemize atıyor; oradan nice fikirler, nice sanatlar ve nice mazmunlar zuhur ediyor. O sebeple yol, yolcuyu sarıp sarmaladıkça, kendi içine çektikçe ve kendi gündemiyle meşgul ettikçe onu “yol ehli” yapacaktır. Yol ehli, tecrübeli, hikâyeler ve hatıralar biriktirmiş, düşmüş ve düştüğü yerden kalkmış, selametin nerede olduğunu bilen mustarip insandır. O, ıstırabıyla barışık oldukça sözü ve sohbetiyle, hâli ve tavrıyla muhatabının gönül dünyasında yer edinecektir.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.