İnsanın sahip olduğu bu özellikler, kaçınılmaz olarak kendi geleceğini ve bütün varlıkların geleceğini düşünmesini sağlar. Bu noktada inanmak, onun için varlık alanını genişletme çabasıdır. Peki, insan neden inanır?
İnsanların dini inançlara yönelmelerinin nedenleri nelerdir? Öncelikle, insanın ontolojik gerçekliği dini inançlara yönelmeyi gerekli kılar. Bandura’ya göre insanın, geleceği düşünme ve kestirme, kendini düzenleme, sembolleştirme, model alarak öğrenme ve öz yargılama gibi kapasiteleri vardır. Bu kapasiteler, insanlara hayvanlar gibi sadece anı düşünerek yaşamayacaklarını, uzak ve yakın geleceklerini düşünerek de yaşamaları gerektiğini gösterir. Dini inançlar, insanın bu kapasitelerini kullanarak oluşturduğu önemli anlam alanlarından birdir ve bu özellik sadece insana aittir. Pek çok dini yaklaşıma göre de bu özellikleri Yaratıcının insana bahşetmesinin nedenleri; insanın kendi kabiliyetlerini ve yeteneklerini geliştirmesi, manevi açıdan yücelmesi, kâinatta tecelli eden Yaratıcının isimlerinin, sıfatlarının ve fiillerinin anlaşılması, insanların kendi yaratıcılarını tanımaları ve vermiş olduğu nimetler karşısında Ona minnettarlık duygularını iletmeleridir. Bir başka deyişle Yaratıcının ifade ettiği “ilahi tasarım” hakikatinin anlaşılmasıdır. İkincisi, insanın ihtiyaçlarının ve varlığını tehdit eden faktörlerin sayısız olmasıdır. Bu ihtiyaçlar ve tehditler karşısında insanın kendisini güvende hissetmesi gerekmektedir. 100 trilyon hücreli ve sonsuz olasılıklı bir dünyada kişinin varlığını mutlak anlamda kontrol altına alması mümkün değildir. Zaten irade psikologları da insanın mutlak anlamda özgür olduğunun bir illüzyon olduğunu ifade etmektedirler. Özellikle belirsizliklerin ve stres faktörlerinin olduğu zamanlarda insanlar, güven duymaya ve anlam oluşturmaya ihtiyaç duyarlar. Pargament ve Mahoney, dini inançların insanlara anlam ve konfor duygusu vererek yaşamlarını kontrol edebileceklerine yönelik kontrol duygusu oluşturduklarını belirtmektedirler. Din psikolojisi açısından ise, sonsuz ihtiyaçları karşılayacak ve sonsuz tehditleri ortadan kaldıracak ancak sonsuz ilim, kudret, hikmet ve merhamet sahibi olan bir Yaratıcı olabilir. Üçüncüsü, insanların kimlik oluşturma yönünde hareket etmeleridir. İnsanlar, zamanda ve mekânda oluşturdukları süreklilik duygularıyla hareket ederler. Bu dünyaya gelen her bir insan, bir kimlik oluşturmak durumu ile karşı karşıyadır. Marcia’ya göre insanlar, kimlik oluştururken, ilişki ve ideoloji olmak üzere iki önemli alanda denemelerde bulunup karar verirler. Din ve dini inançlar ise, insanın kimliğinin ideoloji boyutunu oluşturur. Dördüncüsü, insanların kişiliklerinde ego ve süper ego gibi iki önemli yapının olmasıdır. İnsan, mantıklı ve vicdanlı bir varlıktır. Pek çok dini gelenek insanın gerek egosu için gerekse vicdanı için norm sunar. Kişi bu normlar aracılığı ile yaşamını sürdürür. Sahip olunan bu normlar, belirsizlikleri ortadan kaldırarak, insanın yaşamına anlam katar. Beşincisi, insanın geliştirdiği alanlardan birinin de ahlaki gelişim alanı olmasıdır. Pek çok dini yaklaşım, o dini temsil eden peygamberlere sahiptir. Kohlberge göre, peygamberlerin sahip olduğu ahlaki gelişim düzeyi, evrensel ahlaki gelişim düzeyidir. Bu noktada peygamberler, ahlaki gelişim için insanlara model olurlar. Altıncısı, kişisel deneyimlerdir. Özellikle travmatik, deneyimler, insanların oluşturdukları süreklilik algılarını bozar. Bu gibi durumlarda insanlar; kırılgan, biyolojik ve ölümlü birer varlıklar oldukları gerçeği ile yüzleşirler. Ayrıca insanların sahip oldukları manevi ve mucizevi bir iyileşme yaşamak gibi deneyimleri de onların dini inançlara yönelimlerini etkiler. Tennen ve Affleck’e göre bu tür deneyimler, insanların kendilerinden daha yüksek ve yüce bir gücün varlığına inanmalarını sağlar. Yedincisi, korku ve belirsizlikler yaşamaktır.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.