20. yüzyılımıza yön veren büyük şahsiyetlerden Mehmed Âkif 27 Aralık 1936’da çok sevdiği İstanbul’da hayata gözlerini yumdu. Mısır’dan döneli altı ay olmuştu. Onun 11 yıl ayrılıktan sonra şifa bulmaktan çok hayatını memleketinde tamamlamak hissiyle hareket ettiğini tahmin edebiliriz. Gurbette kalan millî şair elbette eninde sonunda memleketine getirilirdi. Fakat o döndü ve bu dönüşün şüphesiz bir anlamı vardı.
İstiklâl Marşı şairinin dönüşü resmî makamlar tarafından pek hoş karşılanmadı. Dâhiliye Vekâleti bu “mürteci şair”in dönüşüne kimin izin verdiğini araştırmaya başladı. Basının, edebiyatçıların büyük şairimize ilgisiz kalması istendi. Buna rağmen İstanbul basını onun dönüşü ile ilgili kısa haberlere yer verdi ve bazı günlük gazetelerde onunla yapılan mülakatlar yayınlandı. Bazı ünlü yazarlar ona hoş geldin mahiyetinde fıkralar yazdılar.
Peyami Safa “Yarınki nesillerin Çanakkale ve Sakarya’da âbide arayan gözleri bu toprağın altında kefensiz yatanların bir tek tesellisi olarak onun şiirlerini görecektir. Âkifsiz Boğazlar müdafaasının ve İstiklâl Harbi’nin destanı bir vak’anüvisin kaleminden çıkan alelade ve kupkuru bir zabıt varakası halinde kalacaktır” dedi. Yusuf Ziya Ortaç, Âkif’e gereken ilginin gösterilmemesini edebiyata hörmetsizliğin bir örneği olarak gördü. Bugüne adı kalmamış olan bir yazar1 ise, “İnkılâpçı bir ruhun ona vereceği hüküm, sıfır”dır diye yazdı.
Şair, 11 yıldır yaşadığı Mısır’dan vapurla 3 günde ulaşmıştır İstanbul’a. O üç gün ona otuz asırdan uzun gelmiştir. “Orada 11 yıl kaldım, 11 gün daha kalsam çıldırırdım” demiştir. (Feridun Kandemir’in mülakatı).
Ercümend Ekrem Talu, inkılâpçılık adına ona sıfır veren zihniyete “O hastayı rahat bırakın” diye seslenir. “Ona indireceğiniz her darbe Harb-i umûminin ve İstiklâl Harbi’nin tertemiz alınlı şehidlerini rahatsız eder.” der.
Hatırlanması gereken iki yazı daha vardır: Biri Âkif’in çok beğendiği genç şairlerden Faruk Nafiz’e, diğeri de Turhan Tan’a ait.
Mehmed Âkif’in vefat haberi de 28 Aralık 1936 tarihli gazetelerde şairin şöhretiyle mütenasip olmayacak ölçüler dâhilinde yer almıştır! Tabiî resmî tören yapılmamış, hatta yöneticilere cenazeye katılınmaması yönünde talimat gelmiştir.
27 Aralık’ta Mehmed Âkif ölmüş, 28 Aralık’ta cenazesi kaldırılmıştır. 28 Aralık bir dönüm noktasıdır: Bir gün önce ölen Âkif âdeta dirilmiştir. Türk gençliği İstiklâl Marşı şairine sahip çıkmış, tabutu eller üstünde Edirnekapı mezarlığına kadar götürülmüştür. [1]
Bu havadan etkilenen gazeteler, dergiler Mehmed Âki’fin cenaze haberine geniş yer verirler, ünlü yazarlar birbiri ardına yazılar yayınlarlar. Kamuoyu Âkif haberlerine büyük ilgi gösterir.
Mehmed Âkif’in ölünce unutulacağını sananlar yanılmıştır. Hatta o tarihten sonra Mehmed Âkif daha tesirli şekilde kamuoyuna mal olmuştur. İşte vefatının üzerinden 80 sene geçti, Türkiye Yazarlar Birliği 80 yıl sonra Millî Şairimizi anmak için bir bilgi şöleni düzenledi. 2728 Aralık günlerinde Ankara’da Türkiye Yazarlar Birliği Genel Merkezi’nin “Mehmed Âkif Divanı”nda yapılan Bilgi Şöleni’ne ilim, fikir edebiyat adamlarımız yanında “Anadolu Mektebi Okuma Grubu”nun Safahat okuyan talebeleri de konuşmacı olarak katıldı. Lise öğrencilerinin Mehmed Âkif’le ilgili konuşmaları takdirle takip edildi.
Bu kitapla 8 ciltlik Mehmed Âkif külliyatına 9. cildi eklemiş olduk.
Ömrünü dinine, milletine, vatanına hizmete adamış büyük Âkif’i 80 yıl sonra bir daha rahmetle yâd ediyoruz.
[1] Münir Müeyyet Bekman
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.