Ezelden âşinânım ben, ezelden hem-zebânımsın Berâber ahde bağlandık ne olsa yâr-ı cânımsın Ne olsam zerrenim, kalbimde hâlâ çarpar esrarın Gel ey cânân, gel ey can kalmasın ferdâya dîdârın Bu dizelere bakarak, şairi hakkında birçok şey söylenebilir. Herhalde bilmeyen birine sorulup şairinin kim olduğunu tahmin etmesi istense çoğu kişinin aklına Mehmet Akif gelmez. Biz şiirin hikâyesini, Ertuğrul Düzdağ'ın hazırladığı, Safahat neşrinde, dipnotta verilen bilgiden takip edelim. Safahat'ın son kitabı Gölgeler, Mehmed Âkif'in Mısır'da yaşadığı dönemde yayımlanır (Kahire 1352). On yedisi kıta olmak üzere kitapta yer alan kırk bir şiirden en eskisi 4 Temmuz 1334 (1918) tarihini taşırken Âkif'in sağlığında basılmış son şiiri de 22 Ağustos 1349 (1933) tarihli "Sanatkâr" başlıklı manzûme. Gölgeler'de 1918-1921 tarihlerini taşıyanların çoğu, özellikle bunlar arasında ayetlerin serbest çevirileri "Hâlâ mı Boğuşmak", "Yeis Yok" ve "Azimden Sonra Tevekkül" manzumeleri öncekiler gibi irade, ümit ve gayret temaları üzerine kurulmuşken diğerleri genellikle şairin Mısır'daki bir çeşit sürgün hayatını ve karamsarlığını yansıtır. Beklediği ve olmasını arzu ettiği İslâm idealinin gerçekleşmemesinin verdiği ümitsizliğin yanı sıra vatanından uzak yaşamaya mecbur bir ruh halinin doğurduğu karamsarlık o dönemde yazdığı kimi şiirlerde açıkça hissedilir. Gölgeler'de, bana göre diğer şiirleri gölgede bırakan, şairin, dinî fikirlerinin mistik duygulara yöneldiği "Gece", "Hicran" ve "Secde" şiirleridir. Altlarındaki kayıtlara göre ikamet etmekte olduğu Hilvan'da bir duygu yoğunluğuyla yazıldığı anlaşılan şiirler, Âkif'in en lirik şiirleri. Bunda vatandan ayrı olmasının ne kadar etkisi var, bilmiyorum. Bu şiirlere, yine benzer ruh halini yansıtan "Said Paşa İmamı" ve "Hüsam Efendi Hoca" manzum hikâyeleri de eklenebilir.
Devamı: https://www.fikriyat.com/yazarlar/ismail-gulec/2021/03/17/akifin-bestelenmis-tek-siiri
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.