“Bu yağmur, bu yağmur, bu kıldan ince”
diyerek. Belki böylece ruhun iğneler altında delik-deşik edildiğini fısıldamak isteriz. Yağmur derin bir ızdırabın ifadesi için tercüman olur.
Bahar yağmurları tomurcuğun patlaması, güneşin yüzünü göstermesi ile bir canlılık, bir neşe, bir yeniden doğuş müjdesidir. İyimser ve gülümser bir yüzü vardır bu tablonun. Çocuklar gürbüz, koyunlar çifte yavru doğurmuş, oğlan askerden sağ-salim gelmiş, baba işinde terfi etmiş, anne onlara börekler açmış olur.
Nisan yağmurları yeni aşklar, yeni hevesler uyandırır. Bakmayın gelip geçici olduğuna; kıvılcımı tutuşturup gider.
Sokaklarda küçümen derecikler oluşur, insanların yüzüne aceleci ama mes’ut bir tebessüm yayılır.
Damlaların ağır ağır aşağıya süzüldüğü camların ardında çocuk yüzleri belirir.
Onlar yağmurun ıslattığı sokaklar boyunca istikbale doğru bakarlar. Baba ve anne, sobanın üzerinde cızırdayan demliğin sesiyle yağmurun tıpırtılarını birbirine karıştırıp sevgiyle gülümserler. Dedeler, nineler hatıraların yumağını çözmeye durmuştur. Yağmurun sesi ne hikâyeler anlatır.
Tabii durup da, yağmur sesi dinlemeye vakti olanlar için. Var mı acaba hâlâ böyle insanlar. Bülbül sesi dinleyenler var mı? –Yazının burasında yüzüme manyak bir ifade çörekleniyor. Sanki etrafta dinleyecek bülbül kalmış da–.
Yaz yağmurları bereket saçıp giderler.
Sonra başaklar olgunlaşır, meyvelerin ballı salkımları dallardan sarkar.
Bütün bu güzelliklerin üzerine sonbahar yağmurları bir veda şarkısı gibi ulaşır.
Sonbahar biten canlılığın sarışın finalini başlatır. Yapraklar düşer, ağaçlar kan-kızıla çalar, durgun göllerin suyu titremeye koyulur.
Devamı: https://www.yenisafak.com/yazarlar/mustafa-kutlu/yagmurun-sesi-4517213
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.