" Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;
O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer...
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
Boşanır sırtlara, vâdîlere, sağnak sağnak.
Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,
Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.
Mehmet Akif Ersoy bu satırları yazarken, bir dünya kayıyordu ayaklarının altından, yeni bir dünyanın temelleri atılıyordu, ümmetin kaderi yeniden örülüyordu adeta.
Duyarlı bir mütefekkir şuuruyla, şairlik misyonunu yüklenmiş olan Akif, bir konuşmasında; “Kendimi milletimin huzurunda gördüğüm günden beri, sanattan ziyade cemiyeti düşünmek istedim " diyecek ve 1900' lerde bir gözyaşı edebiyatından başka anlam ifade etmeyen, Türk şiirinin, tüm yaşananlardan sonra manasız olduğunu anlatmaya çalışacaktır.
Devamı: https://www.milatgazetesi.com/yazarlar/simdi-akif-gun-gun-olen-biri-degil-saat-saat-dogan-biridir-7/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.