*********
Türkiye
Türkiye, adını telaffuz ettiğimizde dahi taze bir nefes gibi diriltir bizi. O nefeste coğrafyamızın ve kardeş coğrafyaların rüzgârı, o nefeste dünya ve ahiret vardır. Tarihimiz vardır o nefeste, okullarımız, kışlalarımız, camilerimiz. Gül kokulu cenk meydanlarımız, cennet dalgalı sancaklarımız, kevser lezzetli çeşmelerimiz. Yaralı bir ciğerdir bizimki beş solukla şifa bulur beş vakit. Yalnız kalpten değil ciğerden severiz bu ülkeyi. “Bu Ülke” ah bu ülke! Bir Cemil Meriç kitabı değildir yalnız. Bu ülkede hayallerimiz vardır, Kudüs’ümüz, Hicaz’ımız, Turan’ımız. “Kızılelma” sadece bir Ömer Seyfettin hikâyesi değildir. Türkün duasıdır sabah akşam tekrarladığı. Uçurtmamızın ipidir kaç metre olduğu sır. Uçağımızın ismidir menzilini kimsenin bilmediği. Menzilimiz hoşnutluğudur yüce Allah’ımızın. İmanımız vardır, Kuran’ımız, haccımız ve kıblemiz. Türkiye rüzgârı, kâh el çırpan bir çocuğun avuç içlerinden, kâh bir âşığın saz tellerinden kopup karışır kanımıza. Alyuvarlarımızda bir heyecan, bayrak rengi tünellerden akarız sonsuza. Şiirlerimiz karışmıştır o rüzgâra, hikâyelerimiz, romanlarımız denemelerimiz. Türkçemiz Türkiye’mizdir.
Yazarlar
Yazarlar taşa, kile, ipeğe, deriye, kâğıda. Yazarlar ciğere, kalbe, hafızaya. Sağdan sola yazarlar, soldan sağa. Bir halı dokur gibi her ilmeğine can katarlar yazılarının. Eğri büğrü yazsalar da eğri büğrü söylemezler. Yazmak dünya içinde yeni bir dünya kurmaktır, iki dünya arasında bitmez yolculuk. Yazmak bir gerçeklikten başka bir gerçekliğe geçmektir kapısız. Bir öte dünyadır kitap orada zemzem doldururlar testilerine. Çünkü yazmak hem şifa aramaktır hem şifa vermek. Muharrir hem tabiptir hem hasta olacak iş değil! Hem güneştir hem ay. Hem rahmettir hem toprak. Hem çiftçidir hem mahsul. Yazarlar yazmak için mi gelmişlerdir dünyaya! Geceyle gündüz yer değiştirip dururken seyretmek için mi! Yavaş adımlarla yürürler yeryüzünden bir suret devşirmek için. O sureti buğday gibi ezip bahar ve baharat katarlar içine. Başağın macerasıdır bin lezzete dönüşür un bin şekle girer. Bir şiirle dünya yerinden oynar, bir hikâyeyle güneşin etrafında döner, bir romanla bölümlere ayrılır. Mesneviler gibi kendi içinde kafiyelidir yazar, yer ve gök iki mısraıdır beytin.
Birliği
Birliğimiz esastır. Omuz omuza verdiğimizde yükselen duvar Çin seddini minyatüre çevirir. Oğuz Kağan, oğullarına bir demet ok vermiş kıramamışlar. Bir demet kalemi kim kırabilir! Birlik olunca balıklar bile kılıç balıkları oluyor, kartalların, şahinlerin, doğanların birliği ne muhteşemdir. Türkiye Yazarlar Birliği denir adına bu ocağın. Kırk beş yıldır şehirden şehre, ülkeden ülkeye taşır Türk kültürünün sancağını. Mütefekkirler fikir mahsullerini o mecrada takdim ederler. Şairler alevden oklar çekerler tutuşturmak için buz dağlarını. Şölenler yapılır, kelimelerin izzeti yükselsin. Ödüller verilir ta ki yüksek olana dikkat çekilsin. Akif’ten miras bir siperdir, “Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda!” Mazlumun yanındadır, nur içinde yat Mehmet Emin Yurdakul, “Şairleri haykırmayan bir millet sevenleri toprak olmuş öksüz çocuk gibidir.” Elbette bir “aksakal”ı vardır bu kadim dergâhın. D. Mehmet Doğan’dır hürmetli bilgemizin adı. Kendimizi bildiğimizden beri Türkçenin surlarında.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.