Niçin “Evvelen ve âcilen öğretmen/muallim reformu” diyorum? Bundan önceki iki yazımda bunu anlatmaya çalıştım. Mesele o kadar mühim ki maksada ulaşıncaya kadar daha binlerce yazı yazılsa yeridir. Çünkü eğitim sâhasındaki müspet/menfi bütün projeler (burada reformlar da diyebiliriz), o projeyi (reformu) benimsemiş muallimler mârifetiyle millete ulaşır. “Eğitim, kültür ve fikirde iktidâr olamadık” hakîkatinin sebebi sistemin içindeki “medeniyet tasavvurumuz”a düşman, muhâlif, lâkayt tatbîkâtçılar, yani öğretmen/muallimlerdir. Bu yüzden işe “medeniyet tasavvurumuz”un tam adamı olan muallimi yetiştirmekle başlamak elzemdir. Bu mevzûda iki yıl evvel yazdığım bir yazıyı yeniden okudum ve gördüm ki bugün yazılmış gibi derdimize dokunuyor. Bugün “İyi müfredâtla kötü netîce alma dersleri” başlıklı o yazının sancımızı gün gibi ortaya koyan kısımlarını paylaşmak istiyorum:
(…)
İşin bir yönü bu… Başka bir yönü de müfredâtın uygulayıcısı olan öğretmenler... Müfredâtta köklü bir değişiklik yapabilseniz bile onu tatbîk edecek iyi öğretmenleri bulup işi onların eline vermezseniz değişen hiçbir şey olmayacaktır. İyi müfredât, kötü tatbîkâtçı elinde buharlaşacak, eski hâl devam edip gidecektir. Millî eğitimde arzulanan müspet gelişmeleri bir türlü gerçekleştiremememizin derinlerdeki görünmeyen ve görülemeyen sebebi budur. Mevlânâ güzel demiş: “Ambarda fâre yoksa ibâdet buğdayı nerede?” Şunu hep iddia ettim: Millî eğitimin asıl ve can alıcı meselesi, işi îmanlı, idealist, derdi olan hocaların eline teslîm edememektir.
“Kem âlâtla kemâlât olmaz” sözünü tekrarlaya tekrarlaya bir hâl olduk. Bir eğitimci, çocuğu yapsa yapsa kendisi gibi yapar. Kendinden daha îmanlı, daha ahlâklı ve daha dertli yapamaz. Öyleyse…
Hukukçulardan da şu sözü çokça işitiriz: “En iyi kanun kötü tatbîkçi elinde berbat hâle gelebilir.” El-hak, doğrudur.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/ambardaki-fareler-34222.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.