Benim hikâyemin öyküsü

“Benim hikâyemin öyküsü” başlığıyla üç öykü yazarımızın kendi öykü yazım süreçlerini anlattığı bölümde okuma serüvenini anlatarak başlayan Mehmet Karaman, “Kütüphanesi olmayan bir evde doğduğunu, çok geç bir süreçte okuma yazma eylemine başladığını, hikâye yazarı olabilmek için iyi bir okuyucu olmak gerektiğini söyledi. Okuma süreçlerinde öğretmenlerini dahi bir katkısının olmadığını söyleyen Karaman, İbrahim ulvi Yavuz’un romanlarını okuduğunu, daha sonra Rasim Özdenören’ in tavsiyesi doğrultusunda hikâye yazmaya başladığını söyledi.  Okuma sürecinin iyi bir hikayesi olmalı diyen Karaman, yazmaya şiirle başladığını daha sonra öyküye geçiş yaptığını söyledi. Varolmak için yazıyoruz diyen Karaman, yazmak konusunda “Nasıl Yazıyorlar” kitabını okuyarak işin tekniğini yönünde düşündüğünü daha sonra ise büyük yazarlarla tanışarak hikayesini geliştiğini ve yazmak kendini inşa ve keşfetmek olduğunu söyledi.

“Edebiyat mahfillerinden tanıdığım kimse yoktu. Evdeydim okuyordum birde aşık olmuştum. Anne sevdası yüzünden Yozgat’tan çıkmadım. Annemin yanında olmak dışında bir hayalim olmadı, dedikten sonra anne kuzusu olmak sağlıklı bir şey mi?” diye kendine soran Mehmet Çiftçi, Yozgat’ta yaşadığını belirterek yazma serüvenini anlattı. İlk olarak Aşkar dergisinde hikâyesinin  yayınlandığını belirtti.

Son olarak yazma macerasını anlatan Naime Erkovan, bir gurbetçi çocuğu olduğunu, Türkiye on üç yaşında geldiğini, okula başladığında bambaşka bir ortamda kendini bulduğunu söyledi. Gurbetçi olduklarından dolayı birçok şeyden mahrum olduklarını anlattı. 28 Şubat’ta üniversiteyi bırakmak zorunda kaldığını eve kapandığını belirten Naime Erkovan bu dönemde Ali Ural’ın atölyesine devam ettiğini ve hikâye yazma sürecinin böylece başladığını söyledi. Öykülerindeki bakış açısını ile Berlin’de yaşadığı dönemde evlerinin yakında ki Berlin duvarının ve onun yıkılışını gözlemleyerek görünenin ötesinde görünmeyeni farkına vardığını söyledi Ayrıca hikâyenin her yerde olduğunu belirtti.