Hakkında bildiklerimiz önyargıyla sınırlı kalabiliyor, birlikte yaşamadığımız, yüz yüze gelmediğimiz sürece… Yüz yüze gelelim, ama onu edilgen ve muhtaç kılan şartlarda olmamalı bu. Onu engelli kılan bizim bakışımızdı, direndi ve başka türlü olabileceğini gösterdi. Demlediği çayın lezzetini pek az yerde gördüm. Bursa’nın Nilüfer semtinde 4 yıldır hizmet veren NİŞ Kafe’nin Down Sendromlu Şefi Yavuz Beyazıt’tan söz ediyorum. İkramı, güler yüzü ve muhabetiyle ısıtıyor, açıldığından bu yana çalıştığı kafeyi. Görünmez olmak engelli olma sebeplerini hepimiz için çoğaltıyor.
Her yıl çeşitli yaşlarda 770 öğrenci sırf sınıftaki diğer öğrenciler engelli arkadaşlarına nasıl davranacağını bilmediği için okulu bırakıyormuş. “Engelli” aslında nasıl biri? Kaçımız hiç olmazsa bir kereliğine kendimizi bir engellinin yerine koyduk? İlkokul günlerine uzanalım ve düşünelim: Sınıflarımızda engeli öğrenci yokluğu veya azlığı onların aslında sayıca çok az olmasının göstergesi miydi? Onlar vardı, görünmüyor, görülmüyor, gösterilmiyorlardı. Evlerin iç odalarında, şansları varsa da ev ve avlu arasında geçiyordu ömürleri. Nadiren özel bir ilgiyle ve güçlü bir iradeyle, hiç de toplumdan eksilmelerine sebep olmaması gereken engelli hallerini bir sakınca olmaktan kurtarıyorlardı. Aile engelli, hasta ve çirkin insanları koruyan, kollayan biricik kurum, demişti Susanne Brogger. Gelgelelim çekirdek aile bu konuda bir hayli zorlanan bir yapıya sahip. Mimari alanındaki yönelimin de engellilerin hayrına olduğu söylenemez. “Kulenin Başındaki Kız Kardeş” başlığını taşıyan öykümde, yatalak bir ağabeyin çok katlı binaların üst katlarında yaşayan yaşlı ve yürümekte zorlanan kız kardeşleriyle buluşmasındaki zorlukları işlemeye çalışmıştım.
Yazının devamı için: http://www.dunyabulteni.net/yazar/cihan-aktas/19964/engelliler-kafesi
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.