Halil Tüfekçi Bey’in anlattığı ile Hakan Albayrak’ın yazdıkları, biraz farklılıklarla birlikte aynı potada buluşuyor. Hâlâ hayatta ise bu konsolosun kimliğinin bulunması ve örnek bir insan olarak takdim edilmesi gerekir. Hayatta değilse de tevsik edilmesi ve belgelenmesinde fayda var. Alnı öpülesi konsolos yahut meçhul kahraman gerçek midir? Muhayyile ürünümü veya temsili midir, bilmiyoruz. Lakin Kudüs’ün böyle meçhul kahramanları ve bekçileri olması gerekir. Kimilerine göre Ulubatlı Hasan da meçhul veya anonim bir kimliktir. Gerçekten de İstanbul’un fethinde kim bilir kaç anonim Ulubatlı Hasan toprağa düşmüştür.
*
Böyle bir meçhul kahramanın portresini daha önce de İlhan Bardakçı’nın satırlarında rastlamıştık. İlhan Bardakçı Zafer dergisinde yayınlanan makalesinde bu meçhul kahramanın portresine ışık tutmaktadır. Adeta İlhan Bardakçı üzerinden tarihe ve istikbale mesaj verip sırra kadem basmıştır. Kuğunun son şarkısını söylemiştir. İlhan Bardakçı şöyle bir girizgâhla konuya giriyor: “Mevki Kudüs. Mekân Mescid-i Aksa. Tarih 21 Mayıs 1972 Cuma. Ben ve gazeteci arkadaşım rahmetli Said Terzioğlu, İsrail Dışişleri rehberlerinin yardımı ile bu mübarek makamı dolaşıyoruz. Kudüs Kapalı Çarşısı’nda rüzgâr gibi dolanan entarili kahvecilerin ellerindeki askılara çarpmadan biraz yürüdünüz mü, önünüze çıkan kapı sizi Mescid-i Aksa’nın önüne kavuşturur. Miraç mucizesinin soluklanıldığı ilk kıblemize yani. Hemen oracıkta, ilk avlu vardır ki, hâlâ bizim lâkabımızla anılır. '12 bin şamdanlı avlu’ derler oraya. Yavuz Selim 30 Aralık 1517 Salı günü Kudüs’ü devlete katmıştır da, ortalık kararmıştır. Yatsı namazını o avluda kılar. Kendisi ve bütün ordu beraber. Şamdanları yakarlar. Tam 12 bin şamdan. O isim oradan kalmadır. Sekiz on basamaklı geniş merdiveni adımladınız mı, o mukaddes mescidin bağdaş kurduğu ikinci avluya ulaşırsınız.
Onu o merdivenin başında gördüm. İki metreye yakın bir boy... İskeletleşmiş vücudu üzerinde bir garip giysi... Palto?.. Hayır kaput, pardösü veya kaftan?.. Değil. Öyle bir şey, işte…”
Sonra aralarında şöyle bir konuşma geçer:
'Ben, dedi, Kudüs’ü kaybettiğimiz gün buraya bırakılan artçı bölüğünden...
Sustu. Sonra, elindeki silahın namlusuna sürdüğü fişekleri ateşler gibi zımbaladı:
'Ben, o gün buraya bırakılmış 20. Kolordu, 36. Tabur, 8. Bölük, 11. Ağır Makineli Tüfek Takım Komutanı Onbaşı Hasan’ım...
Yarabbi. Baktım, bir minare şerefesi gibi gergin omuzları üzerindeki başı, öpülesi sancak gibiydi...
Ellerine bir kere daha uzandım. Gürler gibi mırıldandı:
'Sana, bir emanetim var oğul. Nice yıldır saklarım. Emaneti yerine teslim eden mi?
'Elbette dedim, buyur hele...
Konuştu:
'Memlekete avdetinde yolun Tokat Sancağı’na düşerse... Git, burayı bana emanet eden kumandanım Kolağası (Önyüzbaşı) Musa Efendi’yi bul. Ellerinden benim için bus et (öp). Ona de ki...
Sonra, kumandanı olduğu takımın makinelisi gibi gürledi:
'O’na de ki, gönül komasın. Ona de ki, “11. Makineli Takım Komutanı Iğdırlı Onbaşı Hasan, o günden bu yana, bıraktığın yerde nöbetinin başındadır. Tekmilim tamamdır kumandanım, dedi” dersin…
Kudüs’ün bugünlerde daha fazla böyle kahraman murabıtlara ihtiyacı var.
08.11.2014 Milli Gazete
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.