Bir defa kitap okumayı kendimiz seveceğiz. Bir ateş yakabilmek için önce kibrit çöpünün yandığı gibi olacak bu iş. Yanmayan yakamaz. Kitap okumayı sevmeyen bir kişi de kitap okumayı sevdiremez.
Herkes kendinin kitap okumayı sevdiğini zanneder. Okumayanlar bile… “Okumasam da okumayı severim; aslında okurum ama vaktim yok” gibi mâzeretlerdir sığınakları. Böyleleri bunca vakit darlığında ne kadar lüzumsuz işe vakit bulabildiklerini düşünmezler elbette. İnsanlar sevmedikleri hâlde niçin okumayı sever görünürler? Öncelikle hiç kimse câhil görünmek istemez. Sâniyen günümüzde okumanın o kadar reklâmı yapılıyor ki insanlarda ister istemez bir özenti ya da okumayan insan görünmekten bir utanma hissi meydâna geliyor. Sürü psikolojisi… Mâdem herkes okumayı baş tâcı ediyor, ben de geride kalmayayım…
Bu konfeti sağanağından tek tük de olsa gerçek okuyucu çıkabilir mi? Daha önceki yazılarımızda çıkardığımız gerçek okuyucu tipini düşündüğümüzde pek ümit yok ama tamâmen de sıfırlamayalım; belki diyelim.
Kitap okumayı yeni nesillere sevdirecek olanlar bizzat okumayı sevenler olacaktır. Zıddı muhâl. Öyleyse çocuklarının kitap okumasını isteyenler kendileri de kitapla dostluk kurmaya başlamalılar.
Ne yapalım da yeni nesiller kitap okumayı sevsin?
Burada devlete düşen vazîfeler var, okullara ve bilhassa âilelere düşen vazîfeler var.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/okumayi-nasil-sevdirelim-36471.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.