Türkiye'de tarihe duyulan ilgi popüler hale geldikçe tarihçi dediğimiz tipoloji de çeşitlendi. Özellikle Osmanlı tarihi söz konusu olduğunda resmi tarihin dışında bir şey üretmeyen, en fazla İsmail Hakkı Uzunçarşılı'nın Osmanlı Tarihi ile sınırlı bir bakış açısına sahip akademisyenler hatırlanırdı. Geri kalanlar ise Osmanlı ile özel gönül bağı kuran, resmi tarihe alternatif tarihçilikten çok tepkisel bir hamaset üreten, çoğunlukla amatör tarihçiler idi.
Tarih tartışmalarının yaygınlık kazanmasıyla ister istemez resmi tarih tezinin de sorgulanmaya başlanması kaçınılmazdı. Özellikle taşrada açılan yeni üniversitelerde, kütüphanesi bile olmayan ama tarihçi yetiştiren bölümler kuruldu. Daha yerel düzeyde alanlara yoğunlaşan bu bölümlerin dışında özel üniversitelerin açtığı yeni alan önemli. Sadece Osmanlı tarihi değil bizzat İslam, İslamcılık, İslami hareketler gibi konulara eğilen sosyal bilimlerin yanı sıra yeni tür tarihçi ve tarihçilik gelişmeye başladı. İslam ve Osmanlı'ya Batılı paradigma içinde yaklaşan, Batı dillerinin yanı sıra Osmanlıca da okuyabilen, nadiren de olsa Arapça ya da Farsça'yı okumaya çalışan tarihçiler yetişiyor.
Yazının devamı için : http://yenisafak.com.tr/yazarlar/AkifEmre/yerli-oryantalizmin-medeniyet-kini/35439
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.