Sapsarı yapraklar arasından yürüyorum. Her taraf sapsarı görünüyor gözüme... Kâînat sarıyla kaplanmış sanki... Süslerini kaybeden ve giderek çıplaklaşan ağaçların altında yürürken, sonbaharın adı geçtiğinde yüreği saran o duygu, yani hüzün kapladı içimi... Adı birlikte yazılmış sanki hüznün sonbaharla... Öyle olduğundandır ki, her ikisi de birbirine âşinâ... Biri anıldığında diğeri geliyor akla... Son yıllarda Sonbahar tamamıyla kendini göstermeye başladı bizim buralarda da... Artık ekim ayının sonunda yağması beklenen kar yağışı, kasımın ortalarına sarkmakta. Bu sebeple de, ağaçlar daha geç döküyorlar yapraklarını...
Sonbahar denince aklıma gelenlerden ilki şairler... Ve onların, bu mevsimi resmeden, hüzünle yoğrulmuş mısraları... İnsanın derûnunda olanları meydana çıkaran bir musikinin delici nağmelerine eşdeğerdir bu mısralar... Değdiği yürekte iz bırakır, hatıralar şeridini geriye çevirir ve kişiye yeniden yaşatır; her gözyaşının birer mısra olduğu o zamanları...
Her sonbahar gelişinde kendisini şiire vurmayan... Mısralardan medet ummayan... Yüreğinden sızan melâle kelimeleri tercüman kılmayan... Ve bu mevsimde yüreğini daha bir derinden yoklayan ıstırabı, kelimelerin yardımıyla hafifletmeye çalışmayan şair çok az... Bu mevsim şairler için hem bir ilham kaynağı olmuş ve hem de acı kaynağı... Esmiş yüreklerde elem rüzgârları... esebildiği kadar... Dağıtmış yürekteki yemyeşil yaprakları... Ve götürmüş ömür sermayesinden ayları, yılları... Olanlar; bir yandan, mâzide kendilerine ayrılmış yerleri doldururken, bir yandan da ses vermişler şiirden, şarkıdan, yazıdan... Geçen günlere üzünülmüş bir kere daha... Ah edilmiş; sarsılmış beden, darlanmış ruh, gelecek mevsimlerin yaşanıp yaşanamayacağı korkusuyla bir daha...bir daha...
Yazının devamı için:https://www.milatgazetesi.com/sonbahar
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.