Şiir, dilin saf ve damıtılmış halidir. Şairin içinde kopan fırtınaların kıyıya vurmasıdır. Şiir, Baudelaire'in dediği gibi "Sınırlı içinde sınırsızın ifadesidir." Gerçekten de şiir, okunup bittikten sonra bizde devam eder. Duygularımızı zenginleştirir, dile getirdiği dünyayı içimizde yeniden kurar, bizi o dünyanın şartlarına taşır. Hatıralarımızı tazeler. Okuduğumuz her şiirde daima kendimizden bir şeyler buluruz. İşte böyle bir şiir kitabı olan Vefa Muhiti'nden bahsedeceğiz bugün.
Kendini Marligo'nun sırdaşı olarak tanıtan Trabzon doğumlu olan şair Melih Aydın, Trabzon Üniversitesi İlahiyat Fakültesinde lisans eğitimine devam etmektedir. Şairin şuana kadar yayınlanmış 2 kitabı bulunmaktadır.
Kitabın geneline bakacak olursak; hüzün, şairin vazgeçemediği bir tema olmuştur. Kendi deyişiyle şairin damarlarında akan kan hüzündür. Şair bir söyleşisinde "Şiiri hüznü paylaşmak için yazıyorum" der. Şiirlerini okuduğumuzda bu sözünde ne kadar haklı olduğunu anlıyoruz. Hüznün yanında yalnızlık, vefa, ölüm, sevgi gibi temaları da şiirlerinde görmekteyiz. Şair, vermek istediği mesajı net bir şekilde değil de üstü kapalı bir şekilde veriyor. Şiiri bilerek yarım bırakıyor ve okurun tamamlamasını istiyor. Aydın'ın şiirlerini okuduğunuzda hüzünden nasibinizi aldığınız gibi iç dünyanızda kaybolup kendinizi hülyanın sınırlarında gezinirken bulabilirsiniz.
Aydın; hüzün, ayrılık, ölüm gibi temaların yanında baharı ve sevinci temsil eden erguvan ağacı simgesini de şiirlerinde kullanmıştır. Türkü, bozkır, harman, toprak gibi kelimeleri kullanarak okurun zihninde "Anadolu"yu çağrıştırmak istemiştir.
Şairin en sevdiğim şiiri ise "Garip" oldu:
Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/aydinin-vefa-muhitinde-kisa-bir-tur-k5793.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.