Şu büyüme tartışmalarının biraz da ‘boş’ tartışmalar olduğunu söylemek gerekiyor galiba. Türkiye’nin dönemler itibariyle büyüme-küçülme sarkaçlarına baktığımızda, bu dönemleri siyasi gelişmelerden ayrı tutmamızın da imkansız olduğunu görürüz. Türkiye’de büyümeye göre bir dönemselleşme yaptığımızda oldukça çarpıcı bir tablo çıkar karşımıza şöyle; 1) Cumhuriyet; devletçilik ve sermayenin Türkleştirilmesi 2) Devletçilik; Tek parti-IMF ile tanışma 3) DP; tarım ve iç talebe dayalı büyüme 4) Darbeler; planlı dönem-yerli tekelci sermaye 5) Darbeler; ithal ikameci-yağmacı dönem-Demirelgiller 6)Darbeler; devletçi liberalizm(!) 7) Post-modern darbe; finansal yağma-kriz sarkacı 8) 2001 krizi, Derviş-IMF yeni finansal yapılanma-finans ve hizmet ağırlıklı büyüme... Türkiye bu 8. dönemi -yani Derviş ve IMF’nin ‘güçlü ekonomiye geçiş’ programını- kısmen 2009 sonunda tasfiye etti. Bu paradigmanın, tasfiye edilmemesi ve Türkiye’nin yeniden 2001 krizi öncesi koşullara, siyasi ve ekonomik olarak dönmesi için bütün bu sekiz soygun döneminde de hakim olan oligarşik yapı, ilk önce AK Parti’yi kapatmaya çalıştı, kendi içinde konsalide olarak, yeni darbe girişimlerinde bulundu; bunlara bağlı olarak yeniden IMF ile 20. stand-by anlaşmasının yapılmasını dayattı. Ancak Türkiye bu tuzağa düşmedi. Bunun sonucu olarak da, bütün bu tarihsel dönemde ilk defa 2010 ve 2011 yıllarında, kendi potansiyelini kullanan yeni bir evreye adım attı. Bu evre, bugün büyüme diye tartıştığımız iktisadi gelişmenin tüm yönleriyle ortaya çıkmaya başladığı bir kısa dönem oldu.
Yazının devamı için: http://haber.stargazete.com/yazar/buyumenin-sasirtici-politigi-ve-yeni-donem/yazi-741671
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.