“Bir kuğu uçuyor yırtarak göğü bir çığlık düşen yaprak gibi”
Emine K. Kılınç, “Kuğu Gölü İlk Perde” şiirinden
Başörtülü şair için kalem uzamını şekillendiren asa bir bakıma. Mısralarıyla kendi kamusalını oluşturuyor o, Mallarme’nin çığır açan şairler için kaydettiği üzere. Saç telleri mısralara karışıyor, “saçları vardır aşkın” diyor Hayriye Ünal, “kararmış bir avuç yüz, bir tutam yılan saçı/ perişan hazinemde” diye yazıyor Fatma Şengil Süzer. Mısralar bir mekânın geçişsizliğini sınıyor, deniyor, yontuyor, geri çeviriyor. Bazen de mekânı dönüştürmenin yollarını arıyor. (Melek Arslanbenzer, “Metroda Cuma Namazı”)
Başörtülü bir yazarın veya şairin yasaklı yıllar boyunca kaleme aldığı metinlerin bir ucuyla başörtüsüne dokunmaması neredeyse imkânsız; yasak bütünüyle kuşatıyor uzamı. Aynanın karşısında başını örtmeye başladı genç şair. Bir kulübede açsın diye baskı görecek; “ikna odası” denilen mahalde. Başına örttüğü geleceksizliği sayılmasın; “kalem”in bir kurtarıcılığı var; “Alak Suresi”nden biliyoruz.
Yazının devamı için: http://www.dunyabulteni.net/?aType=yazarHaber&ArticleID=19310
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.