Radyodaki arkadaşlarla konuşuyoruz. Musikiyi biliyorlar, İbrahim’i tanıyorlar. Hasan Semercioğlu, bugün Türkiye’de “en iyi ses” olduğunu söylüyor. Bazıları katılmıyor bu görüşe, ama ben Hasan’ın değerlendirmesine inanıyorum.
İbrahim gerçekten de Anadolu toprağında esasen çok bol yetişen yüksek, berrak, âhenkli ve gür bir sese malik. Ancak sadece ses ile bu yere vardığı söylenemez. Bazıları onu destekleyenleri öne alıyorlar. Ama bence İbrahim’in kendisi önemli, müziğe getirdiği tavrı, sahne hakimiyeti.
Bütün bunların ötesinde Anadolu insanının yüzlerce yıl öncesinden getirdiği “asli tavrı” yeniden gündeme getirmesi, akademik musiki çevrelerinin, radyonun, yontup yuvarlaklaştırdığı, terbiye ettiği, hatta fazla dikleşmesini önlediği meydan okuma tavrını temsil ediyor. Buna yeni yorumlar ekliyor.
Diyelim “Ayağında kundura” veya “Yoğurt koydum dolaba” türküleri. Bunlar radyolarımızda yıllar yılı “tekdüze” okunmuş türkülerdi. İbrahim bunların mahbesini kırdı, bir serazatlık içinde kalbinin sesini katarak okudu. Kendi delişmenliğini, civelekliğini, dikbaşlılığını koydu ortaya. Onu dinleyen geniş kalabalıklar bir konser salonunun dört duvarı arasında olmayı, kapalı mekânlarda bulunmayı, suspus oturmayı falan unuttular. Kırlara, yüce dağ başlarına, coşkun akan sulara yöneldiler. İbrahim kalabalıklara geldikleri yörelerin hasretini, bozulmamışlığını, safiyetini yüksek sesle terennüm etti ve karşılığını buldu.
Kendini “soğuk demirci, cahil, boynu bükük” yani onlardan biri diye takdim etti. Şehirdeki konumlarını kavrayarak arabeskin “kıralını” yaptı. Filmleri, giyimi, kuşamı, sözleri, türlü tutarsızlıkları ile kalabalıklara “tekabül” etti.
Adının sonradan “Pislik Ziya” olduğunu öğrendiğim kasetçi ikide bir yere tükürüyor. Benle konuşurken bile gözleri etrafta. Bir yandan satıyor, bir yandan kolluyor birilerini.
Yazının devamı için:https://www.yenisafak.com/yazarlar/mustafa-kutlu/tatlisesin-yukselisi-4765556
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.