Cihan Aktaş'tan: Rasim Özdenören, her zaman...

Onu okumayı niye seviyoruz? Aynı zamanda dinlemeyi de sevdiğimiz için. O bize duymak istediğimiz cümleleri değil, söylenmesi gerekeni söyleyecek ve karışacak kafamız. Bunu göze alıyoruz, öğrenmeyi sürdürüyoruz ondan, çünkü ve gerçeği hakkaniyet adına, büyük bir dürüstlükle dile getirmeyi göze alacağından kuşku duymuyoruz. Ne çok insan huzursuz kılan, uyutmayan sorusuna onun bir cümlesinde cevap bulmuştur! Hem yazdığı metni yere göğe kondurmuyor değil hiç, yargıçlık yapmaktan uzak, aramızdan biri olarak ve hayatın sahnelerini, insan evladının birbirini andıran tecrübelerinde ışıyan ya da mahcubiyetle geri çekilen bir başkalığı büyük bir ustalıkla, damıtarak kaleme alıyor.

Asla döneminden kopmuyor, anakronik olmuyor, kişisel kaprislerine feda etmiyor gerçekliğin acil sorularını. Küçümsemiyor, horlamıyor, kulağının ucuyla dinlemiyor. O anlamda cidden medeni, örnek bir Müslüman. Nasıl mı? Dinlerken bütün varlığıyla dönüyor sana; kaldı ki o bir yazar, düşünür, kendi içine dalması an meselesi. O, Rasim Abi. Birlikte Ankara’daki evinde sohbet ediyoruz. Kızı Merve’den,Ayşe Hanım ile evliliğinin –bir gün yazmayı düşündüğüm– ilgi çekici hikâyesinden söz ediyor, ben notlar alıyorum; yanımızda Fatih Kutan.

Ha, bir de yola çıkmaya devam ediyor, hem gerçek hem mecazi anlamda. Yeni yazarlar, söylemler, tartışmalar, teknikler, müzikler filmler ilgi alanına dâhil oluyor bir şekilde. Dur durak bilmeden dolaşıyor şehirleri ülkeleri. Bir bakıyorum Almanya’da, çok geçmiyor Maraş’a gitmeye hazırlandığını yazıyor. Ayşe Hanım’la Ren kıyısında gezinirken bana bir selam gönderiyor.

Cemşidiye Parkı’nda sayısız basamakla ulaşılan Azerbaycan lokantası karanlıkta semada yıldızlara asılı gibi görünüyor.