Eski Yollar, Yeni Yorgunluklar

Küçücükken… Bilmediğimiz bir sürü şeyle doluyken hayatımız.  Acemice üşürdük o zamanlar.

Deniz esintisinde başka, kar ayazlarında başka, deniz kıyısına yamaçla bakan serin yaz gecelerinde başka, her serinlikte/soğukta bir başkalık vardı. Hepsine acemiydik, tanımıyorduk henüz. Yabancıydık dünyaya.

Zaman geçtikçe öyle her yerde üşümez olduk. Isınmak için hareket etmeyi, soğuğa teslim olmamayı öğrendik.

Benim üşümeye dair en çok anımsadığım zamanlar uzun yolculuklarda verdiğimiz molalar oldu hep. Otoyolların kırsalına serili küçük, maviye boyanmış tahta sandalyeli lokantalara uğradığımız yolculuklardı bunlar. Öylesine uzundu ki sanki saatlerce dinlenmek gerekirdi ama hiç o kadar bekleyemezdik. Karanlıkta upuzun yollara düşerdik yine.

Sadece araba farlarının aydınlattığı hiç eskimeyecekmiş gibi duran karanlık yollar ürpertirdi. Gece yollarda olmak ürkütücüydü zaten.

Bir ışık huzmesi göründü mü bil ki orada birilerinin hayatı vardır. Hayat uzak bir kuytuda derin uykusundan uyanmış, karşılamaktadır gelenleri. Dinlenecek herhangi bir yer yarı ev gibi görünür o zaman.

Nerelerdir onlar?

Kahvehanesi, söğüdü, söğüdün altında musluksuz bir borudan akan buz gibi dağ suyu, sabah erkenden sıcak çorbası, üç beş masası bulunan köhne lokantalar.

Işıklarıyla metrelerce öteden sevindiren benzin istasyonları.

Çeşitleri gitgide artan, içlerinde koskocaman alışveriş merkezlerinin sığdırıldığı modernize olmuş tesisler.

Issız yolların ardında sessizliği bozuyorlar.

Emaneten gelip geçilen asfalttan çıkıp mıcırlı kapı önlerine park edilen araçlara köşe ayırıyorlar.

Hava oralarda daha temizdir her yerden. Her şey el değmemiş hiç kullanılmamış gibi görünür. Yol üzerinde yaşanmışlık, eskilik yoktur. Siz gelince canlanır, sanki siz gidince de ölürler sanki o mekânlar.

Gideceği yeri, gitme amacını unutturan, bir süreliğine zamanı durduran, yolu sabitleyen molaların sahipleri onlar.

Hayatın molaları gibi.

Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/yazarlar/eski-yollar-yeni-yorgunluklar-4606/