Tarihin her döneminde bilim ve teknolojiyi ilerleten bazı toplumların, belki aynı paralelde insani duyarlıkları geliştirememesinden dolayı, diğer toplumlar üzerine baskı kurduğu ve insani değerlerin tamamen dışında bir davranış geliştirdiği gerçektir. Ancak modern dönemde bu yöntemler de geliştirilmiştir. Yalnızca güç kullanmak fazlaca pahalı olduğundan gücü kullanmayı düşündükleri toplumların değerlerini ve psikolojik dayanma eşiklerini yok etmeye yönelmişlerdir. 19. ve 20. Asır Türk toplumu o hale gelmiştir ki o baskıyı uygulayanın bir tür gönüllü aşığı ya da kölesi olmuştur. Tanzimat dönemi ve sonrasında yazılan kurgu eserlere bakıldığında yapılan değerlendirmelerin de ne kadar komik olduğu görülür: yanlış batılılaşma… Doğru batılılaşmanın ise tanımı onların bilimini almak şeklindedir. Oysa Üstat Sezai Karakoç bir medeniyetin bir şeyini almanın bir bütünü almak olduğunu, D. Mehmet Doğan ise batılılaşmanın ihanet olduğunu anlatır. Batılılaşma meselesi ismini sayamayacağımız kadar çok düşünce ve sanat adamının gündemi olmuştur. Bu bağlamda Rasim Özdenören "Kafa Karıştıran Kelimeler" (Özdenören, 1986) eserinin girişinde bir konudan şikâyet eder. Bu konu şöyledir: "Türkiye'de yüz elli yıla yakın bir zamandan beri düşünce hayatımızda yer tutan kelimeler asli muhtevalarından boşandırılmış olarak kullanılmaktadır." Şikâyetinin ilerleyen cümlelerinde kafa karışıklığına, Türkçe ile ilgili projelere-ihanetlere değindikten sonra bu kitaptaki yazıların 'okura bir düşünme yöntemi' sunma potansiyeli üzerinde duruyordu. İşte bu düşünme biçimlerini, yöntemlerini gördükten sonradır ki eli kalem tutan ve milleti üzerine bir sorumluluk hissi taşıyan herkes yazmak zorundaydı. Çünkü sunulan batılı(laşmış) tip kadar bizim olan bizden olan tiplerin anlatılma zorunluluğu vardı.
Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/mustafa-ucurum-hikayesinin-derdi-k5946.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.