“Daima üzüntülü bir devrin geçmesini bekleye bekleye bekleme illetine tutulduk” demişti Yahya Kemal.
Beklemek yerine göre iyidir aslında… Sabrın selametine de nasibe de beklemekle erişilir.
Teslimiyeti hayattaki vazifesine engel teşkil etmeyen insan ise yersiz bekleme illetine tutulmuş sayılmaz. Onun beklemesi, ortaya koyduğu bütün çabaya rağmen olamamışlar, çözümlenememişler, tamir edilememişler için sabır nispetindedir.
Fakat Yahya Kemal’in bahsettiği bekleyiş memleket hâllerinden memleket insanının hâline akseden üzüntülerin sonunu beklemekti:
“İntizar (bekleyiş) içinde üzüntü (…) elli seneden beri başlıca hâlet-i ruhiye oldu. (…) Şimdi altmışını geçenlere kadar bütün millet elli seneden beri böyle kaç merhalenin geçmesini bekledi. (…) En sonra, en sonra da bu mel’un (kötü) harbin güldürüp ağlattıkça daima aldatan safhalarını: Zafer-i nihâîyi (nihaî zaferi) sulh-i münferidleri (ayrı ayrı barışları) … (2 Eylül 1919).
Bugün, o günlerdeki vatan kurtarma mücadelesiyle yüz yüze kalmasak da üzüntülerimizle ilgili değişen fazla bir şey yok. Art arda sınanışlar ve bir cendereden öbürüne geçişler, Yahya Kemal’in yazdıklarının üzerinden yüz yıldan fazla geçmesine rağmen değişmedi.
Millî Mücadele’nin sonrasında kurulan Meclis ve yeni Türk devleti de üzüntülerimize son veremedi, her biri yer değiştirdi sadece.
Savaş yoktu ama hep savaş endişesi vardı içeride ve dışarıda. İkinci Dünya Savaşı’nda rahat uyku uyuyamadı milletimiz. Ambarları boşalıp mahsulünü yiyip içemezken kıtlıkla, açlıkla, yoklukla, sosyo-kültürel hayatında oluşan derin yarıklarla başa çıkmaya çalıştı.
Muhtelif aralıklarla olan depremler, tabii afetler ise başka bir üzüntü sebebiydi elbet. Yoklukla bükülen belini doğrultana kadar, savaş mücadelesinde nasıl hayatta kaldıysa öyle yoğun bir çabayla hayatta kaldı işte.
Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/yazarlar/gayretli-bekleyis-2906/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.