Buna karşılık Akad'ı ve sinemasını önemseyen pek çok ismin ardından yazıp çizdiklerini önemsemediğim gibi bir kanaat ortaya çıkmasın. Hatta o yazılan çizilenlerden, Ömer Lütfi Akad'ın ortaya koyduğu değerli eserlerin hemen herkeste aynı zihinsel ve duygusal karşılıkları bulduğunu fark ederek kendimce mutlu da oldum. Akad sinemasının ne kadar oturmuş, ne kadar güçlü bir çizgide seyretmiş olduğunun önemli bir göstergesidir bu.
Türk sinemasının kurucu yönetmenlerinden biri olmasına ve sinemamızın kilometre taşı olmuş pek çok filme imza atmasına rağmen hiçbir zaman eserlerinin önüne geçmeyen bir sanatçıydı o. Hep kendi dünyasında sessizce yaşamaya devam etti. Perdeye düşen hikâyelere kendi özgün tavrını, bakış açısını, insani hassasiyetlerini ve toplumsal cesaretini koymuş bir yönetmendi. Birçok oyuncu için kariyerlerinin dönüm noktasıydı. Bu saygınlığı korumayı bildi. Başardıkları üzerinden kendine şatafatlı bir dünya kurmaya hiç kalkmadı. Ömer Lütfi Akad gibi film yapamayacağına kani olduğunda şartlara uymak yerine rejisör koltuğundan kalkmayı tercih etti. Üniversitede hocalık yaptı, öğrenciler yetiştirdi.
Şartlara uyma adına zihinsel bütünlüğünü, duygusal karakterini ve sahiciliğini yitirmeyi göze alan başkalarını görünce, Ömer Lütfi Akad gibi ustaların değeri hiç şüphe yok ki çok daha iyi anlaşılıyor. Filmleri, Türk sinemasının köşe taşları olarak daima hatırlanacak. Öyle sanıyorum ki Ömer Lütfi Akad için filmleriyle hatırlanmaktan daha güzel bir son da yazılamazdı.
95 yıllık uzun bir hayatı birbirinden güzel eserlerle taçlandıran bu mütevazı büyük sanatçıya Allah'tan rahmet diliyorum.
21.11.2011 Yeni Şafak
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.