Hocanın ismine, rahmetli Özal’ın maarif vekillerinden M. Vehbi Dinçerler’in zamanında yapılan bir yayında rastlamış ve çok dikkatimi çekmişti. Ondan sonra Tahralı adının geçtiği metinlere ve sözlere kulak kesiliyorduk. Daha sonra Sait Başer ve M. Erol Kılıç hocaların sohbetlerinden mühim bir şahsiyet olduğunu hissetmiştik. Bilâhare merhum Selçuk Eraydın’la birlikte hazırladıkları Görünmeyen Umman A. Avni Konuk’un Mesnevi, Füsus, Tedbirat, Fihimafih şerhlerinden haberdar ve biraz behreyab olunca hoca gönlümüzde hoş bir muhabbet sahibi olmuştu.
Televizyon sohbetini sonuna kadar zevkle dinlemekten feragat edemedik. Tahralı Hoca, İbn Arabi vesilesiyle birkaç mübarek zattan bahsetti. Bunlardan birisi merhum ve mağfur Ord. Asistan Mehmet Genç Hocamızın “Ömrümce iki âlim tanıdım. Biri Muhammed Hamidullah, diğeri Ömer Lütfi Barkan’dır.” dediği Hamidullah Hoca idi. Onun ism-i şerifini pek çok hocamızdan işitmiştim. Merhum Prof. Dr. Raşit Küçük Hocamızın sınıf arkadaşı Mehmet Kara Ağabey 1980 öncesi kendilerinin de hocası olan Osmanlı bakiyesi diyarlardan üç hocadan bahsetmişti. Bu üç Muhammed, Faslı Muhammed Tanci, Bosnalı Muhammed Tayyip Okiç ve Pakistan-İslâmabadlı Muhammed Hamidullah idi. İsimleri de muhabbet uyandırdığından unutulmuyordu.
İhsan Süreyya Sırma Hocamızın “Pervari’den Paris’e Hatıratı” ve Abdurrahim Macid’in “Muhammed Hamidullah” adlı eseri muhabbetimizi hem tazelemiş hem de ziyadeleştirmiştir.
Tahralı, Paris’te doktora yaparken yakinen tanıştığı Hamidullah Hoca’nın, İbn Arabi’yi Avrupalı entellektüellerin tanımasında büyük payı olduğunu söyleyince yine “Salihlerin anıldığı yere rahmet iner” hakikati tecelli etti.
İsmail Hoca arifane sorularıyla hocaya çok şey söyletti. İbn Arabi’yi kimlerden işittiği sualine, “Kenan Rifai Yirminci Asrın ışığında Müslümanlık” adlı eser ve Samiha hanımın “Ateş Ağacı” ve Rahmet Kapısı (olabilir) romanlarını zikreden hoca Nihat Keklik ve Ahmet Avni Konuk’u da ilave etti.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.