Hamza Çelenk: Güvercinin Kanadında Kırık Bir Tüy Daha

 

Dünyanın tüm dillerini içinde barındıran kayıp bir şiveyle konuşuyor çocuklar. Yaslanıyor her şeyden habersiz annelerinin kucaklarına (şefkatin kalelerine). Kendilerinden bile habersiz bir hâlde, sessiz bir dokunuşla dokunuyor dilleri ürkek kelimelere. Çocuklar tüm savaşların mağlupları; her yerde garip, her yerde mahzun… Bu hâlleriyle ararlar mecnun gibi yönsüz olarak mağlubiyetin sırlarını.

Söylenenlere göre uzun zamanlar evvel üç acı türkü yakılmış. Her biri bir yerine gömülmüş apansız dünyanın. Ozanlar ararmış geceleri ve gündüzleri boyunca kaybedileni.  İkisinden (gece ve gündüzden) arta kalan vakitlerde (hayallerde) sadece alametleri görünür olmuş çoğu zaman. Yorgun bir ozandan dinledim alametlerini.

Birincisi uzak bir diyardan görülmüş, batıdan -denizlerin ötesinden- nefes nefese kalmış bir yerli çocuğunun bakışları. Beyaz adam diye bir canavar görülmüş nehrin kıyısında. Garip naralar atıyormuş kuşların kanatlarını yolarken, yıldızların ve ayın altında olanları kirletip, nefret dolu bakış yollamış tanrının doğasına. Kini ve düşmanlığı ekip kızıl bir kanla sulamış tabiatı timsah yılın başlangıcında.

İkincisi dağların ötesinde görülmüş, günün doğduğu yönde. Derin uykudaymış çocuklar, yanlarında çaputtan yapılmış bebekleriyle. Bir ses duyulmuş ve nefessiz kalmış Oshia, nefessiz kalmış çocuklar. Aradan kaç on yıl geçmiş, hâlâ yastaymış kuşlar. Güvercinin gözünden iki damla yaş dökülmüş o gün.

 

Devamı: https://www.insaniyet.net/guvercinin-kanadinda-kirik-bir-tuy-daha/