Suya hasret taşra kasabalarının fıskiyeli parklarını getirip bir orta yere koyarak oraları şehir merkezi yapacaklarını sandılar.
Taş yığını meydanları yayalara açarlarsa pek sevileceğini sandılar. Şehrin her köşe bucağını taşıtların emrine vermeyi denediler, tünel kazdılar, üst geçit yaptılar.
Ama hiç düşünmediler...
Acaba bizim için şehir merkezi nedir, nasıl bir şeydir?
Şimdi yeni Taksim için de bunların uzun boylu düşünüldüğünü sanmıyorum.
***
Bizim derin yaşam kültürümüz (içimiz dediğimiz budur beyler, başka bir şey değil) kabaca söylersek bir şehir için iki türlü merkez bilir.
1. Çarşı.
2. İnanç yapıları.
Çarşıda buluşuruz, bütün cıvıltısıyla şehirde yaşadığımızı anlarız. Bir kasabayla şehri ayıran temel nokta da çarşılarının zenginlik ve renklilik boyutlarıdır.
İstanbul için esas felaket zaten bir türlü sevemediğimiz meydanlarını araçlara terk etmesi değil, çarşılarını kaybetmesidir!
Beşiktaş ve Kadıköy çarşılarına...
Ah! O güzelim Mısır Çarşısı'na bir de, gözümüz gibi bakmalıyız
Fatih Çarşısı'nın, Beyoğlu Balık Pazarı ve çevresinin üzerine titremeliyiz.
***
Gelelim inanç yapılarının şehrin esas merkezlerini oluşturması meselesine...
Cumhuriyet'in jakoben kafalı çocukları bunu anlamak istemedikleri için şehircilik alanında yaptıkları her hamle iflas etti.
Sonuçta şöyle bir sersemlik çıktı ortaya...
Avrupa'ya gidince görkemli bir katedralin kucakladığı meydanları pek sevdiler fakat "bizim şehrimizin merkeziSultanahmet meydanıdır; Süleymaniye'dir; yeni meydanlar da öyle olmalıdır" fikri karşısında dehşete kapıldılar.
Yazıyı burada toparlayalım.
Fakat daha ne çok konuşulacak şey var, değil mi?
Mesela şu yeni sitelerle; yeni yerleşim merkezleriyle "içimizdeki şehir"in arası nasıl acaba?
09.02.2012 Sabah
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.