Son haftalar bize hayatın anlamı hakkında çok şey söyledi.
Depremle gelen ilk yıkımın şokunu üzerinden atamamış depremzedeler, ikinci ve daha büyük sarsıntıyla yeni bir şok daha yaşadı. Kahramanmaraş ve çevresi, ardı sıra birçok sarsıntıyla yeniden yeniden yüzleştirdi bizi ölümle.
Ve yağışlarla birlikte yeni bir ölüm dalgası buldu bölgeyi. Şanlıurfa’da depremden kurtulup sele kapılanların hayat hikâyelerini dinledik, bir kez daha ölümle yüzleştik ve bu kayıplar her ölümün bir sayıdan ibaret sayılmayacak kadar önemli olduğunu hatırlattı bize.
Yaşanan bir felaket, en çok uzağında kalanları yüzleştiriyor ölümle.
İçinde olanlar ise bir bakıma hayatla yüzleşiyor.
Kurtuluşun ardından nasibine ne düşmüş onu öğreniyor, kayıplarının hatırasına tutunuyor, acısını dindirmenin yolunu arıyor. Belki ölüme daha yakın hissediyor kendini, olanı biteni kabulleniyor; belki de hayat onun için daha anlamlı ve değerli hâle geliyor.
Birçoğumuz ölümle ne zaman yüzleşse, hayatın “boş” olduğunu hatırlatıyor kendine. “Boş” olan hayat değil hâlbuki. Gayesiz oluşumuzun yahut “boş” gayelere tutunuşumuzun bir ifadesi bu. Kendimize hayatı büyük ölçüde boş yaşadığımızı hatırlatıyoruz bir nevi. Daha dolu yaşama, hayatı daha fazla ciddiye alma ve zamanı boşa harcamama adına bir telkin.
Ancak 21. yüzyılın dili bu değil. Her an ölebileceğimiz gerçeğinden türetilen telkin şu: Anı yaşa, istediğini yap, çünkü er ya da geç öleceksin!
Zamanın çok hızlı akıp insanın kendine katma değer üretmesine, tekâmülüne bir türlü yetemediği gerçeği, ilmin ve irfanın meselesi olduğu kadar kapitalizmin de meselesi.
Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/yazarlar/hayatla-yuzlesmeyuzlesebilme-4905/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.