Yalnızlığı, eşitliğin öbür yanına atarsam; yalnızlık, yalnızlığı götürür biz bize kalırız diye temrinler yapıyorum bir başıma. Nasıl da zormuş paslı bir makasın iki bıçağı arasındaki açı kadar uzak olmak sana. Oysa o makasın iki bıçağı gibi hayattan ne kırptıysak birlikte kırpmıştık bahtımıza.
Ödevlerimi yaptım, beklemediğimiz misafir yine gelmedi. Kaybetmek, korkutmuyor beni artık: Yaşamak ölümle flört ediyordu izlediğim son filmde. Kıyılarıma vuran yeni bir güle sığınak olacak göğsümü unutalı yıllar oldu. Bir dağ sökülmüş gibi içimden. Hariçten güzel değilsem gazel olmak benim neyime?
Dün gece yine gündemindeydin kalbimin; iki mavi sandal gibi denizin koynunda sabahlıyordu gözlerin. Gidişin gitmeye benzemiyordu, giden sendin ama bana ‘gitme’ diyordun. Dünyanın öbür yakasından bakınca; gitmek, gelmeye böyle mi denk geliyordu?
Sen en çok da papatyaları severdin, bahar geldi ve ben yine papatya fideledim sana o kiremit rengi saksıda. İnce bileklerini, papatya dalı sanıp mı sana kıymıştı toprak? Yokluk ölçülmez ki parmak hesabıyla. Söyle, hangi sahafa bırakayım şimdi, yüzümdeki bu ağustos yangınının izini, bende emanet kalan bu son canı hangi güle bağışlayayım?
Unuttum sanma incelmiş o elleri, göğe açılmak alışkanlığından. Borcunu ödedin dünyaya acılarınla. En çok da gözlerini anlatırken zorlanıyorum. Ülke kurmaktan daha zormuş düş kurmak yağmursuz havalarda. Adımı arıyorum kalbinin yedeğini almayı unutanlar sırasında.
Yaranı ihmal etme demiştin, sen gidince aram açıldı yaramla. Ellerimle konuşuyorum ara sıra, gözleri doluyor avuçlarımın. Birbirine sürterek bilediğim ellerimi taşımak ağır geliyor bana. Sonra eve götürüyorum ellerimi; bekliyorum, günahsız elleriyle ilk taşı kim atacak diye alnımın alnacına.
Devamı: https://www.insaniyet.net/beni-ucurumlardan-alacak-bir-dua-ogret-bana/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.