Gezi Parkı krizi konusunda referandum seçeneğinin gündeme gelmesi olumlu bir gelişme. Bunun anlamı protestocu kitle ile hükümet arasındaki anlaşmazlıkta son sözü halkın söylemesi demek. Halkın hakemliğine başvurmak sağduyunun gereği. Üstelik halkın hakemliği söz konusu olmadığında elimizdeki tek seçenek daha fazla gücü olan tarafın arzusunun gerçekleşmesi olacak. Yani protestocuların başarı şansı yok. Buna rağmen daha ilk anda “biz referandum istemiyoruz” itirazları duyuldu bazı protestocu gruplardan. “Çünkü” diyor bu grupların sözcüleri, “referandum çoğunluk faşizmidir.” Yani Gezi Parkı konusunun halk oylamasına götürülmesi halinde sandıktan kendilerinin istediği yönde bir sonuç çıkmayacağını düşünüyorlar. Halkı kendilerine ve kendilerini halka uzak görmelerindeki problemi bir kenara bırakalım, burada demokrasiye dair ciddi bir kuşkunun da kendilerini toplumun seçkinleri olarak gören bir kesimin zihninde yer ettiğini görmek üzücü. Seçimlerin veya halk oylamalarının sonucunda ister istemez çoğunluğun isteğinin gerçekleşmesi demokrasinin en temel zaafı. Bunu görüyoruz. Temsili demokrasinin çoğunluğun azınlığa tahakkümüne yol açmasını önlemek için “katılımcılık” istikametinde bir gidişat da var zaten dünyada. Gerçi bunu yakın vadede gerçekleştirmek o kadar kolay değil. Ama çoğunluğun yerine herhangi bir azınlığın isteklerinin gerçekleştiği rejim türlerine nispeten demokrasinin yine de daha kabule şayan olduğunu söylemek durumundayız. Aslında halk oylamaları aracılığıyla işleyen “doğrudan demokrasi” mevcut sakıncaların giderilmesi yolunda en uygun sistemlerin başında geliyor. Ama bazen aksi yönde sonuçlar da ortaya çıkabiliyor: Referandum denince akla gelen ülke İsviçre.
Yazının devamı için: http://haber.stargazete.com/yazar/referandum-icin-de-referandum-yapalim/yazi-762422
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.