Kişi kültü iki bakımdan zarar veriyor toplumlara. Birincisi, olumlu gelişmeleri “ilahi nitelikler” taşıyan kahramanların kişisel başarısı olarak görmek yeni nesillerde gayret ve özgüven eksikliği oluşturuyor; mehdi bekler gibi yine bir kahramanın çıkıp meseleleri halletmesini bekliyor insanlar. İkincisi, başlarına gelen olumsuzlukları “kötü adam”ların çevirdiği entrikalara veya komplolara bağlayınca da hadiseler arasındaki sebep-sonuç ilişkilerini değerlendiremiyor; ayakları yere basmadığı için doğru tercihlerde bulunamıyorlar.
Şahsen benim “Atatürk olmasaydı...” edebiyatına karşı çıkmamın sebebi bu. Bu bağlamda özetle “Türk modernleşmesi Osmanlı’dan Cumhuriyet’e kesintisiz bir süreçtir. Onun için Atatürk olmasaydı da Atatürk’ün yaptıklarını yapacak birileri olurdu” görüşümü dile getirdiğim bir önceki yazıya hiç ummadığım tepkiler geldi. Her iki taraftan da...
Anladım ki bu konuların soğukkanlı biçimde analiz edilmesi kimseye bir şey ifade etmiyor. Yaraları acıyan insanlar analiz istemiyorlar. Bir tarafta bunca zaman Atatürk sopasıyla dövülmüş insanların biriktirdikleri öfke var; öbür tarafta ise özellikle bu dönemde haksızlığa uğradıklarını düşünen bir başka kitlenin sığınağı durumundaki Atatürk var.
(Üçüncü bir kesim daha var ki onlar Atatürk’ü laik ideolojinin veya çağdaş yaşam tercihinin güvencesi olarak değil, Türkiye’nin bağımsızlığının ve milli bütünlüğünün sembolü olarak görüp benimsiyorlar ve bu tarihi şahsiyetin günlük ideolojik kavgaların aleti olmasından rahatsız oluyorlar.)
Bu çerçevede bu yıl 10 Kasım’da Anıtkabir ziyaretçilerinin daha önceki yıllardan çok daha yüksek sayıda olmasını dikkatle değerlendirmek ve toplumun bir kesiminin psikolojisini anlamaya çalışmak hem siyasetçilerin hem de aydınların görevi olmalı.
Diğer yandan, Atatürk üzerinden yürütülen kavgaların bir mağduru da tarihi gerçekler...
Yazının devamı: http://haber.stargazete.com/yazar/tesekkurler-ataturk/yazi-806215
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.