Nefslerin, menfaatlerin çarpıştığı bu vâdîde tükenip gitmekten korkarım. Ne kadar kaçınsak da siyâsetle hayat iç içe olduğundan zaman zaman kıyısından geçmek zorunda kalabiliyoruz. Hemen belirteyim ki siyâsete bulaşmama tavrımı mümkün mertebe sürdürmeye gayret edeceğim.
Şimdi... başlıktaki mevzûa niçin girdim? Son günlerde bir hanım siyasetçimiz İttihat ve Terakkî’nin ve Ermenilerin II. Abdülhamid Han’a karşı kullandığı -bir miktar Fransız İhtilali’nden çalıntı- “Hürriyet, adâlet, müsâvât, uhuvvet” sloganını günümüz Türkçesiyle dillendirmeye başladı: “Kahrolsun istibdat, özgürlük, adâlet, eşitlik, kardeşlik…” Kelimelerde problem yok. Elbette herkes ülkesinde “hürriyet, adâlet, eşitlik ve kardeşlik” olsun ister. Ama sözün nerede, ne zaman ve hangi tedâîleri îmâ ederek söylendiği de mühimdir. Hanım siyâsetçinin bu sözlerle birlikte “R. Tayyip Erdoğan günümüzün II. Abdülhamid’idir” demesi kastının ne olduğunu açıkça gösteriyor.
Müslüman Türk milleti II. Abdülhamid’i sever. Bu benzetme dindâr-muhafazakâr çevreleri önce şaşırttı. Hanım siyâsetçi Erdoğan’ı övüyor muydu? Ama derhâl anlaşıldı ki tam tersine II. Abdülhamid’i de sevmediğini beyân etmiştir. En sevmediği kişi olan R. Tayyip Erdoğan’ı kime benzettiyse onu da sevmediği îzâhtan vârestedir. (İlla sevsin demiyoruz; insanlar kimi ve neyi sevip sevmeyeceği husûsunda hürdür) Ama şunu da belirtmeden geçmeyelim: Bu benzetme ve duruşuyla Rumları, Ermenileri, Yahudileri, İttihat-Terakki artığı gayr-i müslim ve gayr-i Türk bir kısım çevreleri mutlu etse de dindâr ve milliyetçi büyük kitleyle arasına kapanması zor bir mesâfe koymuştur.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.