Necip Fazıl bağlamında birkaç ay önce, birkaç gazeteci, sıradan ve bildik bir “önyargıyı” tekrarlamış ve bunu anlamlı bir tartışma konusu haline getiremeden, adeta “battal” etmişti. Anlaşılabilecek duygular ve niyetler ile Necip Fazıl’ı savunmak isterken bazı yazarlar, “amiyane” deyimle ”linç”e dönüştürür gibi olmuşlardı. Oysa bizzat eserlerinde, tanıkları yaşayan özel konuşmalarında, “Üstad”ın dönemin başbakanından “örtülü ödenekten” cüz’i bir yardım aldığını yazar ve söyler. Burada tartışılması gereken Necip Fazıl’ın birey olarak kişiliği değil, yapmakta olduğu mücadele şartlarında birtakım imkan ve fırsatları değerlendirmedeki tutumudur. Çoğu insan bu tür durumlarda ahlaki bir “düşkünlük” bulunduğu şeklinde temelsiz bir algıya sahiptir. Oysa, mesela kumara olan meylini Necip Fazıl gizlemediği gibi, onu sanatında (mesela hikayelerinde), kişiliğinin ahlaki olgunlaşmasında bir metafor olarak kullanmıştır. “Dava”sına olan bağlılığı bütün bunlardan zaafa uğramak şöyle dursun, güçlü bir destek bulmuştur.
Özetle, Necip Fazıl, İslam düşünce geleneğinin, kopmuş veya örselenmiş bağının kurulmasında hayati işleve sahip, önemli ve yapıcı bir rolü üstlenmiş, öncelikle bir şair (sanatçı) ve emsali nadir bir “aydın” (münevver olarak da düşünülebilir)dır. Çok yönlü ele alınmaya, yeninden yeniden gözden geçirilmeye müstehak zengin bir kaynaktır da. “İş olsun” kabilinden yapılacak etkinlikler, ona da, yapanlara da fazla bir şey katmaz.
08.05.2013 Milli Gazete
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.