İşte bu sebeple benim babam da benim için çok özel, çok güzel. Her babanın, çocuğu için taşıdığı anlam ve değer gibi…
Babam bana hep bir arkadaş, dost, sırdaş, hoca, abi oldu.
Moral kaynağı, ilham kaynağı, güç kaynağı, inanç kaynağı, rol model oldu.
Babam küçükken de benim nazarımda büyüktü, şimdi de. Askere gittiğinde onun yokluğunu hissedecek kadar büyük değilmişim ama özlemişim, mızmızlanmışım. İki yıl sonra gelişine de en az annem kadar sevinmişim. Hasret gidermişim, sarılmışım, bırakmamışım.
Küçükken beni şehre getirdiğinde elini bırakmaya çekinirdim. Şehir devasa yapılarıyla beni yutacak gibiydi. Fırından sıcak, tırnaklı ekmek, lahmacun yiyeceğim, giysi veya ayakkabı gibi bir ihtiyacımın alınacak olmasıyla sevinçli; yolumu kaybederim korkusuyla endişeli, insanların nasıl kaybolmadıklarını düşünerek de hayretli bir halde babamın eline sıkı sıkıya tutuyordum.
İlkokuldayken beni sıla-yı rahim için götürdüğü Artvin’de, lavaboda ihtiyacımı görmüş, dışarı çıkmış ve babamı bulamamıştım. Sağa sola bakınışlarım bir sonuç getirmeyince içimde beliren korku, etrafımızda yaman bir duruşla bizleri seyreden dağlardan bile daha büyük gelmiş, çılgınca ağlamaya başlamıştım.
Her yaşta babayı kaybetmek zordur, acıdır, hüzünlü ve yakıcıdır. Hele bu kayboluş, sebebi bilinmez bir haldeyse!…
Az sonra babam geldiğinde hem sevindim hem öfkelendim.
O sevinç ve o korku hep diri kaldı içimde. Bu yaşıma kadar geldi benimle.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.