“Kurtulamayacağını anladığında ağlamaya başladı. Oğluma el sallayamadım bile. Onunla ilgili son anım bu.”Yutkunuyor. Bu sözlerin sahibi, oğlunu 1992’de Srebrenitza soykırımında yitiren bir anne. Yüzündeki acılı ifade, yıllar içinde artık sabitlenmiş.Saraybosna’dayım. Gelir gelmez, şehir merkezinde Srebrenitza “Anma Galerisi”ni ziyaret ettim.Galeri, katliamı soyut bir dille anlatan siyah beyaz fotoğraflarla dolu. Gösterilen kısa filmde anneler, kardeşler ve “barış gücü” askerleri tanıklıklıklarını anlatıyor.General Mladiç geliyor ekrana. “Bu, Türklerin bize yaptıklarının intikamı” diyor.Sırp milislerin sırtlarından sırayla vurdukları 8 binden fazla erkeğin Türklükle ilgisi yok.Yaralar, Saraybosna’daki apartmanlarda iz bırakan sniper deliklerinden daha sıcak... Daha acıtıcı. Srebrenitza’da olanlar hakkında konuşmak ise çok ama çok zor.Bölgede hâlâ toplu mezarlar kazılıyor, hâlâ DNA analizleri yapılıyor... Ve hâlâ, oğlunun, kocasının, babasının akıbetini öğrenemeyenler var.Savaşın diğer kurbanları, kadınlara ne olduğu ise konuşulmuyor.
Srebrenitza’yı bloklamakSaraybosna, bayram tatiline gelen Türklerle dolu. Bense Güneydoğu Avrupa ülkeleri ve Türkiye’deki “İnternette nefret söylemi” paneli için buradayım.İlk gün, Bosna Hersekli meslektaşları dinliyoruz.En büyük dertleri, internet portallarına yorum yazanların kullandığı nefret söylemi...Okur yorumlarında başa çıkamadıkları nefret söylemi ve hassasiyet yüzünden çoğu, “Srebrenitza” kelimesini toptan bloklamayı tercih etmiş.“Hassas konu”. Evet, ama konuşmamak, sansürlemek çare mi?
Yazının devamı için: http://gundem.milliyet.com.tr/balkan-savasi-internette-suruyor/gundem/ydetay/1778674/default.htm
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.