“Ey kalpleri hâlden hâle çeviren Allah’ım, kalbimi dinin üzere sabit kıl.”
(Tirmizî)
Allah’a yönelmek, rutinin dışına çıkmak mıdır, rutinimiz midir? Bunca önemli (!) işimizin arasında Rahman bize ibadet programı yüklerken rutinimizin yoğunluğunu elbette biliyor. Bir an bile O’ndan gafil olmamamızı, günün beş vaktinde yaz kış demeden, stresli miyiz, değil miyiz tartmadan önce abdest almamızı sonra namaz kılmamızı, her hafta cuma namazı için camiye gitmemizi, bir ay boyunca oruç tutmamızı, zenginsek zekât vermemizi, hacca gitmemizi istiyor. Üstelik bütün bunları ihlasla yapmazsak, karşılığını yalnızca Allah’tan beklemezsek bir değerinin olmadığını belki de yapılanların kabul edilmeyeceğini belirtiyor. Bir disiplin içinde Müslüman atmosferinden çıkmamamızı emrediyor.
Neden?
Savruluruz da ondan.
Neden?
Çünkü Yaratan, yarattığının hangi donanıma sahip olduğunu bilir; aklını, gönlünü, sıhhatini bilir; ona neyin iyi geldiğini, onun rutinini en iyi bilen yine O’dur. Yeter ki O’nun programını uygulama yolunda samimi gayret sarf edelim, kul olalım. Aslında o programın içindeyiz ancak bilincinde değiliz. Üstat şair Hayalî’nin dediği gibi,
Cihân-ârâ cihân içindedir ârâyı bilmezler
Ol mahiler ki derya içredir deryayı bilmezler
Bu deryanın, bu atmosferin, bu rutinin dışında kalan insan ruhu; gurbettedir, ötekileşmiştir, gariptir, kalabalıklar içinde yalnızdır. Deryadan çıkarılmış balık gibi çırpınır durur yeniden kavuşmak için yurduna. Ruhen gurbetlik yaşayanlardan biri Sezai Karakoç’tur,
Devamı: https://www.insaniyet.net/rutinin-disina-cikmak-mi-rutin-eylemek-mi/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.