Cumhuriyet’in ilk yıllarında İslam sanatlarımız “itibar ve kabul” ve kabul görmüyordu; ancak durumu anlatmaya bu ifadeler yetmiyor. Temel ve yüksek öğretim kurumlarında bu sanatlara dair bütün eğitimler tavsiye edilmiş, yasaklanmıştı.
1924’ten son belirgileşen Laik anlayış, hayatın her alanında kendini gösterdi ve millet kimliğinden din öğesi çıkarıldı. Tek partili dönemde kamusal alan, eğitim sahası ve hatta daha sivil görünen sosyo-kültürel alanlar bile laik yaptırımlarla şekillendirildi.
Çok partili dönemde imam hatiplerin açılmasına, bazı kaidelerde serbestlik sağlanmasına rağmen “Bir Batıcılık savunması olarak” Laiklik, kayıtsız şartsız ilkokullarımızda, ortaokullarımızda ve liselerimizdeki müfredatı ve saha uygulamalarını belirleyen temel doktrin olarak devamlı karşımızdaydı.
Zihinlere ekilen, dinî unsurlara ve geleneğin uzantılarına düşman tohumlar kutuplaşmayı körüklüyor, bu kutuplar arasındaki buzları eritmeye engel teşkil ediyordu. Dolayısıyla Laiklik bir tür din karşıtlığı olarak karşımıza çıkmıştı. Bu karşıtlığın İslam’la sınırlı olduğunu görmek de zor değildi. Akabinde İslâm sanatlarımız –ki “geleneksel sanatlar” ve “klasik sanatlarımız” gibi isimlendirmelerle de anılır- büyük darbe aldı.
Prof.Dr. Seyfettin Aslan ve Doç. Dr. Mehmet Şevket Arıkan’ın kaleme aldığı makalede zikrettiği şu cümleler meramı özetliyor:
“Cumhuriyetin Batılılaşma temelinde şekillenen ulus devlet anlayışı, geçmişle bağları kesilmiş yeni bir toplum inşasına yöneliktir. Bu doğrultuda atılan adımlar devlet yönetiminden, toplumsal alana ve sanata dek uzanmıştır. Bu süreçte sanat anlayışının da değişimin yaşandığı diğer alanlarda olduğu gibi resmî ideolojiyle bütünleşmesine çalışılmıştır."
Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/yazarlar/mufredattaki-sanat-6-kontrast-kiskacinda-yeniden-dogus--5265/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.