Köyde doğdum. İlkokulu köyde okudum.
Doğduğum ve ilkokula başladığım senelerde Demokrat Parti iktidardaydı.
Adnan Menderes Başbakan, Celâl Bayar Cumhurbaşkanıydı. 27 Mayıs 1960 darbesi yapıldığında, ilkokula devam ediyordum.
O senelerde, Türkiye nüfusunun
büyük çoğunluğu köylerde yaşıyordu.
Yol yoktu, elektrik yoktu.
İlkokulu bitiren, ya köyde kalıp çiftçilik yapıyor veya soluğu, ”taşı toprağı altın” sanılan İstanbul’da alıyordu.
İstanbul’a palaspareler içinde gidip de,
bir müddet sonra takım elbise ve iskarpinle köye dönenlere imreniyorduk!
İstanbul, hayâllerimizi süslüyordu.
Son sınıfta, ben de kafama koymuştum, İstanbul’a gitmeyi. Olmadı…
Okul müdürü, 15-20 civarında mevcudu olan son sınıfta, benim de aralarında bulunduğum 4-5 çocuğun babasını okula çağırarak görüştü. ”Bu çocukların okuması lâzım!” demiş. Köyde, okuma nedir, bilen yok!
O güne kadar, ilkokuldan ilerisini okuyan tek kişi bile yok! Hayâl şehir İstanbul değil de, Nevşehir çekti beni! O sene, köyümüzün tarihinde ilk kez iki kişi, ortaokula kayıt yaptırdık.
Şehrin tek lisesi vardı. Ortaokul da, lisenin bünyesindeydi. Bu sırada bir darbeye daha şahit olduk: 12 Mart 1971. İki darbe arasında, ortaokul ve liseyi bitirdik.
Lise son sınıfta “ülkü” arayışı içindeyiz!İstanbul, Ankara, İzmir gibi büyük şehirlerde, üniversitelerde başlayan gençlik hareketleri, küçük şehirlere, liselere de sıçradı.
Son sınıfta, yaşıtlarım gibi, ben de kendimi hareketin içinde buldum. Yolum “ülkü ocağı”na düştüyse de, oradaki “ülkü” beni sarmadı!
Üniversiteye hazırlanıyorum. Kafamda birkaç okul var! Sağlıklı bir karar veremiyorum!
O günlerde, şehre yeni gelen bir öğretmenle tanıştım. Onun verdiği “Çöle İnen Nur”u okuyorum! Arkasından”Hazret-i Ali“, “Çile“, “İdeolocya Örgüsü“. Sonra, Sezai Karakoç’un “Sütun”isimli kitabı. Şehre sığamaz oluyorum! Benim gibi düşünen birkaç arkadaşla sık sık buluşuyoruz.
“Çöle İnen Nur”u, günler ve geceler
boyu okudum.
”Değişmeyecek Ülküm”ü bulmuştum! Sevincime, coşkuma, heyecanıma
sınır yoktu.
Erzurum Üniversitesi’ne kaydoldum.
Sonra Ankara! Müddeti sınırlı üniversite bitti.
Üçüncü darbenin, 12 Eylül 1980 darbesinin ardından öğretmenliğe başlayış…
Seneler akıp gitti… Doğduğum köye belediye başkanı oldum. Sonra, İstanbul’da bir ilçede Belediye Başkanlığı… Sonra emeklilik…
Bir üniversite bitirdim, öğretmen oldum. Seneler geçti emekli oldum.
“Çöle İnen Nur”dan aldığım aşkla,
asıl üniversitemi bulmuştum!
Değişmez üniversitem, Kâinatın Efendisi olmuştu. Son nefesime kadar,
aşkla devam edeceğim üniversitem!
Hz.Ebu Bekir, Hz.Ömer, Hz.Osman, Hz.Ali, Selman-ı Farisî, Bilâl-i Habeşî, Musab bin Umeyr, Ebu Zer, Ebu Hüreyre, Ammar, Hamza… Abdülkadir Geylanî, İmam Gazalî, İmam-ı Rabbanî, Şah-ı Nakşibend,
Cüneyd-iBağdadî, Mevlânâ Halid-i Bağdadî, AhmedYesevî, Mevlânâ Celâleddin,
Yunus Emre, Niyâzi Mısrî, Aziz Mahmud Hüdayî, Akşemseddin, Seyyid Abdülhakîm Arvasî; Fuzûlî, Şeyh Gâlib, Nâbî, Bâkî, Muallim Nâci; Alparslan Gâzi, Osman Gâzi, Fâtih, Yavuz, Abdülhamid Han;
Şeyh Şamil, Ömer Muhtar…
Ne çok üniversitemiz, ne büyük
hocalarımız, ne büyük üstadlarımız
var biz Müslümanların… Say say, bitmez.
Efendimiz, Kurtarıcımız, Müjdecimiz, Peygamberimizin değişmez önderliğinde,
Sonsuzluk Kervanı…
Necip Fâzıl kapısından girdiğim Büyük Doğu coğrafyasında, bu uçsuz bucaksız âlemde, çok üniversiteye girdim çıktım, çok hocadan ders aldım.
Benim üniversitelerimin dışındakilerde,
4-5 yıl devam ettikten sonra,
bir diploma veriyorlar!
Benim üniversitelerimde ise,
temel bir kâide var: İlim, beşikten
mezara kadar tahsil edilir.
Diploma falan istemiyorum.
Ben, üniversitelerime son nefesime kadar devam edeceğim. Son nefesime kadar bu üniversitelerin, bu hocaların gönüllü
talebesi olacağım.
Rus yazarı Maksim Gorki’nin, hayat hikâyesini anlattığı, yıllar önce ”Benim Üniversitelerim” ismiyle Türkçe’ye tercüme edilmiş kitabı okumuştum. Bu yazı, o kitabın isminden yola çıkılarak yazılmış olsa da, benim üniversitelerimle onunkiler birbirine hiç benzemez. Aralarında mâhiyet farkı var!
Üniversitelerimi çok seviyorum.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.