Bardak, masanın üstünde, sarı tonlu süslemeleriyle, mermer vazonun yanında belirgin bir noktada duruyor.
Bildiğimiz bardak.
Su bardağı.
Biraz irice olanından.
Cam.
*
Bir nesneyi, sınırlarının dışına çıkmadan, çağrışımları üzerinden anlatan yazıları önemli ve sevimli buluyorum.
Dergi çıkarırken, arkadaşlara, genç arkadaşlara önermiştim böyle yazıları. Bazıları yazdı, getirdi. Güzel dikkatler vardı o yazılarda.
*
Nesneler, basit varlıklar. Basit olmanın ölçüsü ne ise o kadar basit. Bizi bir yazı yazmaya götürecek hemen hiçbir nedene sahip değildirler. Öylece orada durur ve beklerler. Sadece beklerler. Nesne, aslında, bekleyen şey demektir. Çürüyünceye kadar bekler. Bekleyebilir. Çürümeyenler ise sayısız yıllar sürdürebilirler beklemeyi. Taş böyledir mesela.
*
Geçenlerde sosyal medya videolarında gözüme çarptı. Plajdaki herhangi bir taşı, tatilcilerin görüp de önemsemediği o tatlı, küçük, renkli taşlardan birini alıyor ve ölçüm cihazına tutuyorlar. Cihaz, anında, taşın geçmişini tarihlendiriyor. Öyle küçük falan değil ortaya çıkan rakamlar. Yüz elli bin yıllık ömürle bakıyor bize o önemsiz varlıklar.
Deniz kenarlarında vakit geçirirken, çakıl taşlarının ömrü hakkında düşüncelere dalmayanımız yoktur bence. Kıyıda, kumların üstünde uzanırken o tatlı taşlara dokunmaktan, onların şekillerini ve renklerini incelemekten, avuçlayıp şıkırdatmaktan hoşlanırız ve onlar hakkında düşünürüz. İnsanın kısacık ömrüne nazaran bu ehemmiyetsiz ve işlevsiz nesnelerin yüzbinlerce yıl yaşayabileceği ihtimali zihnimizi hep meşgul eder. Bir hiçleşmeye doğru kayar gideriz. Böylesine gereksiz, hatta saçma düşüncelerden hepimiz zaman zaman tat alırız.
Devamı: https://www.sadeimge.com/2023/12/01/nesnelerin-hikayesi-bardak-mustafa-aydogan/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.