Mahallî seçimler yaklaşıyor. Siyâset arenası toz duman. Ortalık cadı kazanı gibi kaynıyor. Menfaatler çarpışıyor. Yalanın, dolanın, ayak oyunlarının bini bir para.
Beklediği makam-mansıp verilmeyince kırk yıllık partisine zehir zemberek sözler söyleyerek istifâ edenler…
Îman idâresinde bir fikir sükûnetine ihtiyâcımız var. Nurettin Topçu’nun Yarınki Türkiye kitabında dinleniyorum. Onun “Vazîfe Adamı-Kalb Adamı” yazısı ibretle dolu. Bu yazıda bir de “siyâset adamı” tipini anlatır merhûm. Tam da bu günlerde okunması gerekir. Okuyalım:
(…)
Başkalarının hareketlerine hayat verdikçe yükseliyor ve büyüyoruz. Bir fikir, bir irade veya mefkûre herkesin hareketiyle ancak hakikat değerini kazanabiliyor. Şu halde iki yoldan birini seçmek lâzım geliyor. Ya kurtarışa gönül verip mesuliyeti mefkûre edinmek; ya da başkalarını kendi yaşayışı uğruna kullanmak, kendi yaşayışı için vasıta haline koymak. Gayri yaşatmak için yaşayan, kurtarışı ülkü edinen insana mesuliyet adamı, kendinin ve gayrın iradi kuvvetlerini hep kendi varlığında tüketen insana siyaset adamı diyoruz.
Başkalarının yaşayışına, sade kendini yaşatıcı olduğu için razı olan siyaset adamı, bütün zekâ kuvvetini bu emele bağlamıştır. Onda iradenin âleme yayılmak isteyen kaynağı kurumuş, kalb harap olmuştur. Siyaset adamı, sade doğuşu ile âlem için bir belâdır. Aramızdaki çoğunluğu vücuda getiren bu insan örneğini biz kalb adamının samimiliğine karşı koyuyoruz. Kime siyaset adamı deniyor? Bu adamın hareketlerinde değişmez naslar olmayacak ve bu insan başkalarının yaşayışı uğrunda harekete atılmayacak. Kendi halinde yaşamak gibi bir miskinler hakikati, hayatla ölümün sınırında bir duraklamadır. Ya kendiniz başkaları için yaşayacaksınız, ya başkalarını kendi yaşayışınız uğrunda kullanacaksınız. Birinci yolu seçmek için insanda kalb lâzımdır. İkinci yol, hayatı koruma içgüdüsü yarattığı, kalbe düşman zekânın yoludur.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.