Ömer Lekesiz'den: Bu işlerin hesabı zor kapatılır

Evet, koskoca bir Akif Yılı geldi geçti ve geride "Mehmet Akif, mordernist miydi, değil miydi?" şeklindeki sonuçlanmayan ve muhalefet etmek maksadıyla sorulduğu, takım fanatizmiyle cevap verildiği için sonuçlanması da mümkün olmayan bir tartışma kaldı ondan geriye. Yine de her zamankinden daha çok milli birliğe ihtiyaç duyduğumuz şu zamanda memleketimize, Balkanlara, Kıbrıs'a ve Fransa'ya hayırlı olsun.

Bu tür yıl ilanlarının devlet tarafından yapılması, gerekli faaliyetlere ilişin maddi kaynakların da yine onun tarafından oluşturulması çoklarına makul gelebilir, hatta böyle düşünmeleri haklı da görülebilirler. Ama bana hiç makul gelmiyor. Nedenini sosyol psikolojide yaygın olarak kullanılan bir örnekle söyleyeyim:

Büyük bir konser salonunda bulunan bir müzisyen, kendisini dinlemek için kaç kişinin gelebileceğini ve nasıl bir alkışa muhatap olacağını; bir itfaiyeci, yangın çıktığında ilk müdahalenin nereden yapılacağını, bir polis ise, olay çıktığında nasıl kontrol altına alınacağını düşünürmüş.

Bir kültür adamı adına yıl ilanı söz konusu olduğunda, siyasetçi onu halka hizmet namına nasıl kullanacağını, o kişiyi sevenler, adının yaygınlaştırmasının eserlerinin ve düşüncelerinin anlaşılmasına nasıl bir katkı sağlayacağını, ajans sahipleri (yapımcılar ve reklamcılar) ise en büyük faydayı kendilerinin sağlamaları için ne tür numaralar çekeceklerini planlarlar.

İşte bu nedenle kültüre, düşünceye, sanata, edebiyata hizmeti şiar edinerek bu dünyadan göçmüş olanların, ancak onların kadrini iyi bilen vefa ve samimiyet sahiplerince yapılabilecek çalışmalarla daha iyi tanıtılacağını düşünüyorum.

Mekki Yassıkaya'nın 2010 Nisan ayında yayınladığı iki kitap geliyor hemen aklıma: 1) Mehmet Akif Ersoy – Kronolojik Hayat Hikayesi, Mustafa Özçelik, 2) Akifname, Hasan Basri Çantay.

Hece'nin Mehmet Akif Özel Sayısı var ayrıca, 2008 Ocak ayında yayınlanan (sayı: 133).

Devletin gölgesi olsaydı yapılabilir miydi bunlar? Yapılsa da bile bereketi olur muydu?

Bence hem yapılamazdı hem de bereketi olmazdı.

Başka bir önemli isime daha bakalım: Nurettin Topçu.

Dergah Yayınları merhum Nurettin Topçu'nun tüm eserlerini (felsefe hocası Maurice Blondel'in Mistisizm adlı kitabı dahil olmak üzere) yayınladı.

Yine İnsan Yayınları, Mevlana, İsmail Hakkı Bursevi, Davut el- Kayseri "kitaplığı" kurdu ve bu zatların kitaplarının yayımını sürdürüyor.

Demem o ki, bu tür işler devlet vb. balina beynine, cüssesine sahip olanların değil ancak düşünme ve hareket kabiliyeti yüksek, gayretli, iyi niyetli, samimi birkaç insanın ve onlara ait dinamik müesselerin yapabilecekleri işlerdir.

Siyasiler yukarıda belirttiğim nedenle bu işlere tav olabilirler, bu işler üzerinden kolay ve külliyetli miktarda çıkar sağlamanın tadını almış olanlar yeni yılda başka bir değeri ya da kültür başkenti, atlarımızın nal izleri kabilinden yeni etkinlikleri fırına sürme hazırlığı içinde olabilirler.

Hizmeti önceleyenler, imani ve toplumsal bir sorumluluğun idrakinde olanlar için yıl işleri, kültür başkentleri sadece yeni beslemeler üretme hizmeti değil, aynı zamanda hesabı hem bu dünyada hem de öteki dünyada zor verilecek işlerdendir. O nedenle bunlar, kendi imkanlarına yaslandıkları ve içlerinde Allah korkusu taşıdıkları için ne eylerlerse güzel eylerler.

Baksanıza "Avrupa Kültür Başkenti İstanbul" meselesine, geldi geçti, ama hesabı verilmedi, sadece kapatıldı.